Nobody's Child

De supergroep “Traveling Wilburys”, met George Harrison, Jeff Lynne, Tom Petty, Bob Dylan en (tot zijn plotse overlijden) Roy Orbison, heeft niet zo lang bestaan. Ze hebben ook maar twee cd’s gemaakt. Eigenlijk was het allemaal vooral als een goeie grap bedoeld, en ze wilden in de eerste plaats plezier maken.

Maar dit liedje uit 1990, “Nobody’s Child”, is allesbehalve vrolijk.

https://www.youtube.com/watch?v=6SqF56nj2LU

Het gaat over een weeskindje dat in een weeshuis achtergelaten is en zelfs daar geen “thuis” vindt aangezien geen van de andere kinderen met hem wil spelen omdat hij blind is:

“Alone a boy was standing
And when I asked him why
He turned with eyes that could not see
And he began to cry

I'm nobody’s child.”

De “Traveling Wilburys” hebben die oude song uit 1949 opgenomen op vraag van Olivia Harrison, vrouw van George Harrison, toen zij weet kreeg van de vreselijke wantoestanden in de Roemeense weeshuizen. Wantoestanden die aan het licht gekomen zijn na de val van het communistisch bewind van Nikolae Ceausescu. De weeskinderen verbleven daar in ellendige omstandigheden, zonder enige verzorging, zonder enige begeleiding. Ik herinner mij zelf ook nog goed de schokkende beelden in de nieuwsuitzendingen van toen, eind 1989. Al die verwaarloosde en ondervoede kinderen die samenhokten in mensonwaardige omstandigheden. Zoals zo dikwijls gebeurt, had de rest van de wereld gewoon laten begaan, in onverschillige gemakzucht: niemand wilde of durfde tussenkomen of reageren op de gruwel die nochtans al langer bekend was:

“In every town and village
There are places just like this
With rows and rows of children
Babies in their cribs

They've long since stopped their crying
As no one ever hears
And no one's there to notice them.”

De opbrengt van deze song van de “Traveling Wilburys” was bestemd voor de “Romanian Angel Appeal Foundation” voor steun aan de overlevende weeskinderen.

Bij ons in Europa komen dergelijke wantoestanden niet meer voor, of toch zeker niet meer op grote schaal. Maar die gruwel is helaas de wereld niet uit. Er zijn nog altijd landen waar weeskinderen in afschuwelijke omstandigheden moeten leven, of liever “overleven”. Zo zijn in 2017 beelden opgedoken van weeshuizen in Wit-Rusland, waarop zwaar ondervoede kinderen te zien zijn: “De kinderen en tieners bleken zwaar verwaarloosd en ondervoed. Sommige wogen amper nog 15 kilogram. Een 20-jarig weeskind woog zelfs nauwelijks nog 12 kilogram. Op de foto’s zijn weeskinderen te zien die vel over been zijn. Andere kinderen komen hun bed niet meer uit.” En er zijn al die minderjarige vluchtelingen: kinderen die op de vlucht zijn voor het geweld in hun land, en daarbij totaal aan hun lot overgelaten worden nadat ze hun ouders zijn kwijt geraakt.

Ook nu weer kijkt de wereld toe, maar niemand doet iets.

As I was slowly passing
An orphan's home today
I stopped for just a little while
To watch the children play

Alone a boy was standing
And when I asked him why
He turned with eyes that could not see
And he began to cry

I'm nobody's child
I'm nobody's child
Just like a flower
I'm growing wild

No momma's arms to hold me
No daddy's smiles
Nobody wants me
I'm nobody's child

In every town and village
There are places just like this
With rows and rows of children
Babies in their cribs

They've long since stopped their crying
As no one ever hears
And no one's there to notice them
Or take away the fears

Nobody's child
Nobody's child
Just like a flower
They're growing wild

Got no mommy's kisses
And no daddy's smiles
Nobody wants them
They're nobody's child

Nobody's child
They're nobody's child
Just like a flower
They're growing wild

No mommy's kisses
And no daddy's smiles
Nobody wants them
They're nobody's child

Nobody wants them
They're nobody's child