Antisemitisme

Ik was eigenlijk niet van plan om een stukje te schrijven over het conflict in de Gaza-streek. Wat zou ik nog kunnen toevoegen dat al niet twintig keer eerder gezegd was door invloedrijke mensen? Maar er zijn een paar artikels verschenen op VRT-NWS waar mijn tenen van gaan krullen, en dus wil ik toch mijn bescheiden zegje doen.

Het ene artikel gaat over een Amerikaans (Democratisch) parlementslid van Palestijnse afkomst, die een officiële “blaam” heeft gekregen omdat ze kritiek heeft durven uiten op Israël en op het Israëlische geweld:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/11/08/rashida-tlaib/

Dit bewijst helaas wat ik al langer wist: kritiek op de Israëlische regering is in de Westerse wereld niet toegestaan, en wordt onmiddellijk geassocieerd met “antisemitisme”. Ik heb dan ook mijn bedenkingen bij de algemeen verkondigde stelling dat “het antisemitisme toeneemt”. Als je elke vorm van kritiek op de Israëlische regering gelijk schakelt met “antisemitisme”, dan is dat zeker waar. Dat is uiteraard een bijzonder handige zet van Israël: door iedereen die kritiek heeft “antisemitisme” te verwijten, zorgen ze ervoor dat er minder kritiek komt en dat wie kritisch is al direct scheef bekeken of zelfs berispt wordt. Het zit er dik in dat ik ook bij de vervloekte “antisemitisten” zal gerekend worden door dit stukje.

Je moet het de Israëlische regering wel nageven: niemand is zó sterk in het verkopen van propaganda als Israël. Elke (gewelddadige) actie proberen zij te verbloemen en een positieve draai te geven. En onze eigen leiders en onze media gaan daar al te gemakkelijk in mee: alles wat Israël beweert, wordt voor zoete koek geslikt.

Nee, je zal mij niet horen zeggen dat die van Hamas brave jongens zijn. Wat zij doen en gedaan hebben, is onmenselijk, wreed, brutaal. Het aanvallen of ontvoeren of doden van onschuldige burgers is nooit goed te praten, ongeacht de motieven of beweegredenen. De leden van Hamas zijn niets-ontziende extremisten. Maar dat rechtvaardigt de Israëlische aanvallen op ziekenhuizen of vluchtelingenkampen niet. Ook al probeert de Israëlische propaganda ons dat idee aan te praten, en met succes zoals blijkt uit dit nieuws-artikel:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/11/07/gaza-burgerdoelwitten-of-militaire-doelwitten/

De stelling waar de Israëlische regering de hele wereld van wil overtuigen, is dat die meer dan tienduizend (onschuldige) Palestijnse slachtoffers al bij al niet de schuld zijn van Israël, maar wél van Hamas. Want Hamas verbergt zich tussen de burgers en heeft zijn hoofdkwartieren en lanceerplatformen tussen de huizen geplaatst, in de vluchtelingenkampen, in de scholen, onder de ziekenhuizen. Zodat Israël niet anders kan dan die scholen en ziekenhuizen bombarderen als ze Hamas willen raken. Onze leiders en media gaan daar gewillig in mee, maar de waarheid is en blijft dat het Israël is, en niet Hamas, die de bommen gooit en raketten afvuurt op die scholen en ziekenhuizen. Het klopt overigens wel dat de Hamas-strijders zich tussen de gewone burgers “schuil houden”. Maar dat is toch altijd zo? Denk maar aan de Tweede Wereldoorlog: de verzetsstrijders in ons land die de Duitse bezetter bekampten en bestookten en aanvielen, en die aanslagen pleegden, woonden ook in gewone huizen, tussen gewone mensen. De verzetsstrijders, toen in de Tweede Wereldoorlog en nu in Gaza, zijn immers gewone mensen, burgers die in opstand komen tegen de bezetters. Maar zelfs de Duitsers hebben in de Tweede Wereldoorlog geen gewone huizen of scholen of hospitalen gebombardeerd om de verborgen verzetsstrijders te treffen.

Ja, zal u zeggen, maar die lui van Hamas, dat zijn geen “verzetsstrijders”, dat zijn “terroristen”. Dat klopt. Althans vanuit ons gezichtspunt. In de optiek van de Palestijnen zijn het “verzetsstrijders”. En hoe dan ook: zeggen de namen Menachem Begin, Yizhak Shamir of David Ben-Gurion u iets? Alle drie zijn ze eerste minister geweest in Israël, maar alle drie waren ze in de jaren veertig van de vorige eeuw leiders van Joodse terreurgroepen. De militie van David Ben-Gurion was onder andere verantwoordelijk voor een bomaanslag, in 1946, op een hotel, waarbij zowat honderd (onschuldige) mensen zijn omgekomen. De stichters van Israël waren in feite zélf terroristen, de Israëlische politici hebben dus vandaag weinig recht van spreken.

Wat moet Israël dan wel doen, als ze Gaza niet plat mogen bombarderen? Gewoon: de bestaande, oude, akkoorden voor een “Tweestaten oplossing” naleven en uitvoeren. Enkel als Israël en Palestina als twee zelfstandige, volwaardige, leefbare naties naast elkaar zullen bestaan kan er vrede komen in het Midden-Oosten. Elke andere, gewelddadige, “oplossing” zal alleen leiden tot nog meer geweld. En het verder zetten van de vernietiging van Gaza zal alleen maar een nieuwe generatie Hamas-extremisten kweken die klaar staan voor het volgende bloedige conflict.