Neither One of Us

In de generatie van mijn ouders, en ook in onze generatie, werd er niet gescheiden. Of toch heel weinig: gescheiden koppels waren de uitzondering. Terwijl dat nu bijna “de regel” lijkt: in 2022 werden in België iets meer dan 48.000 huwelijken voltrokken, maar er werden tegelijk ook bijna 25.000 scheidingen uitgesproken.

Dat kwam voor een deel door de financiële situatie van de vrouw “in de oude tijd”: zodra er kinderen in het gezin waren, stopte de vrouw met werken, zodat ze geen eigen inkomsten had en financieel geheel afhankelijk was van de inkomsten van de man in het huwelijk. Scheiden was vooral voor de vrouw bijzonder moeilijk en uitdagend in die tijd, vermits ze geen geld had. Maar er was nog een andere reden waarom er niet of zelden gescheiden werd; een meer fundamentele, principiële reden: de huwelijksbeloften. Bij de start van het huwelijk beloven man en vrouw elkaar immers “eeuwige trouw”, “in goede en in kwade tijden”, “tot de dood ons scheidt”. Zo’n belofte breek je niet zomaar, of althans niet in de tijdsgeest van toen. En dus bleven koppels bijeen, soms “ondanks alles”. Hoe slecht het huwelijk ook was, hoeveel ruzie er ook gemaakt werd, hoe erg ze ook uit elkaar gegroeid waren, hoe weinig er ook nog over was dat hen met elkaar bond, hoe ongelukkig ze ook waren in dat huwelijk, ze bleven bij elkaar. Omdat ze die belofte uitgesproken hadden. En “omwille van de kinderen”.

In deze moderne tijden is dat niet meer zo, koppels blijven niet meer bij elkaar “in goede én in kwade tijden”. Ondanks de belofte bij het huwelijk. In veel gevallen trouwen ze zelfs niet meer, en wordt zo’n belofte niet meer uitgesproken. Als het niet meer gaat, als het niet goed meer aanvoelt, als de ene of de andere zich tekort gedaan voelt, als ze elkaar beu zijn, of gewoon als de liefde voorbij is, dan gaan moderne koppels simpelweg uit elkaar.

Dat heeft volgens mij toch ook een beetje met gemakzucht te maken: om een huwelijk in stand te houden, is moeite nodig, moeten inspanningen geleverd worden, moet je opofferingen willen maken. Vroeger werd dat tot het uiterste volgehouden, ook al was er eigenlijk niets meer over om voor te vechten. Maar de moderne mens lijkt in het andere uiterste vervallen te zijn. Het lijkt erop dat jonge mensen geen enkele moeite meer willen doen en véél te vlug gewoon opgeven: het gaat even niet goed, dan maken we er maar een einde aan.

Maar soms gaat het inderdaad écht niet, soms zijn er té veel obstakels om elkaar nog te vinden. En dan is het wellicht inderdaad beter een einde te maken aan de relatie, liever dan jezelf en elkaar te blijven pijnigen met vertwijfelde pogingen.

Daarover gaat deze intrieste song van Gladys Knight uit 1973: “Neither one of us”.

https://www.youtube.com/watch?v=n_Lh4MFiw08

In deze song kan geen van beiden het opbrengen om er definitief de stekker uit te trekken, terwijl ze nochtans weten en beseffen dat er geen toekomst meer in zit:

So we go on, go on together
Living a lie
Because neither one of us
Wants to be the first to say goodbye

Het is niet aan mij om een oordeel te vellen. Ik ben nog van de generatie die niet wil opgeven, maar als het niet gaat, dan gaat het niet. Maar ik wil je toch toewensen, lieve lezer, dat je nooit in de situatie hoeft te komen waarop je moet toegeven “We’re not gonna make it”…

It's sad to think
We're not gonna make it
And it's gotten to the point
Where we just can't fake it
For some ungodly reason
We just won't let it die (let it die)
I guess neither one of us (neither one of us)
Wants to be the first to say goodbye

I keep wondering (wondering)
What I'm gonna do without you (do without you)
And I guess you must be
Wondering that same thing too
So we go on, go on together
Living a lie (living a lie)
Because neither one of us (neither one of us)
Wants to be the first to say goodbye

Oh-oh-oh, everytime I find the nerve
Everytime I find the nerve to say I'm leaving (leaving)
Old memories, those old memories
Get in my way (my way, my way)
Oh-oh-oh, Lord knows it's only me
Oh, He knows it's only me that I'm deceiving
Ooh, ooh, ooh, when it comes to saying goodbye
That's a simple word that I just cannot say

There can be no way, there can be no way (be no way)
This can have a happy ending (happy ending)
No, no, so we just go on (we go on)
Hurting and pretending
And, and convincing ourselves
To give it just one more try (one more try)

Because neither one of us (neither one of us)
Ooh, ooh, wants to be the first to say
Neither one of us (neither one of us)
Wants to be the first to say
Ooh, neither one of us (neither one of us)
Wants to be the first to say
"Farewell, my love"

Goodbye (goodbye)