Welterusten Meneer de President

Bij ons, in het Nederlands taalgebied, was Boudewijn de Groot één van de belangrijkste protestzangers in de jaren zestig. Eén van zijn meest furieuze songs was dit: “Welterusten Meneer de President”.

https://www.youtube.com/watch?v=_5Cmw1NHUig

Het lied dateert al uit 1966, en ging eigenlijk over de Amerikaanse president Lyndon B Johnson en over de oorlog in Vietnam. Volgens Boudewijn de Groot zelf is het lied “gedateerd”, vandaar dat hij het al lang niet meer zingt bij een optreden. Maar ik denk dat dit soort liedjes nooit “gedateerd” zal zijn, jammer genoeg. Oorlog is van alle tijden, helaas. En oorlogszuchtige presidenten zijn er ook vandaag nog. Denken we maar aan Vladimir Poetin, die nu al bijna twee jaar lang een idiote oorlog aan het voeren is uit machtswellust, en die daarbij geen enkele misdaad schuwt.

De “president” uit het lied zou vandaag inderdaad Poetin kunnen zijn. Een man die geen enkele misdaad schuwt om macht te verwerven en aan de macht te blijven. Het verbaast me trouwens meer en meer hoe Poetin er zo gemakkelijk lijkt in te slagen om overal mee weg te komen. Dat er in het binnenland weinig oppositie is, dat is het logisch gevolg van zijn repressieve aanpak: iedereen die het niet met hem eens is of die hem niet (meer) steunt, wordt simpelweg uit de weg geruimd. Zoals Wagner-leider Prigozjin onlangs mocht ondervinden. Maar dat hij in het buitenland, onder andere in Afrika, zó veel steun blijft genieten, dat is mij een raadsel. Het toont nog maar eens dat wereldleiders geen geweten hebben en dat het eigenbelang altijd en overal sterker is dan het rechtvaardigheidsgevoel. Het toont wellicht ook wel de macht van de propaganda: in Rusland zelf en in die vele Afrikaanse landen wordt een beeld van Poetin getoond dat veel positiever is dan het beeld dat wij kennen. De verwoestingen in Oekraïne waar wij reportages over zien, blijven zorgvuldig verborgen in het eigen Rusland. De bombardementen op flatgebouwen worden ontkend of verzwegen.

Er is dus niemand die Poetin een strobreed in de weg legt, niemand die hem kan of wil tegenhouden. En Poetin zelf is zich wellicht van geen kwaad bewust. Hij ligt niet wakker van al die burgerdoden, hij ligt ook niet wakker van de vele Russische militairen die sneuvelen in deze uitzichtloze oorlog:

“Denk maar niet aan al die jonge frontsoldaten
eenzaam stervend in de verre tropennacht.
Laat die weke pacifistenkliek maar praten,
meneer de president, slaap zacht.”

Ik vraag me af hoe de geschiedenis later, binnen honderd jaar ofzo, over deze periode en over deze oorlog zal oordelen. Of over die in het Midden-Oosten? Zullen zij kunnen begrijpen wat er allemaal gebeurd is en waarom? Of zullen zij later oordelen dat de wereld hoogstwaarschijnlijk ten prooi was aan een soort “collectieve waanzin”?

Meneer de president, welterusten.
Slaap maar lekker in je mooie witte huis.
Denk maar niet te veel aan al die verre kusten
waar uw jongens zitten, eenzaam, ver van thuis.
Denk vooral niet aan die zesenveertig doden,
die vergissing laatst met dat bombardement.
En vergeet het vierde van die tien geboden
die u als goed christen zeker kent.

Denk maar niet aan al die jonge frontsoldaten
eenzaam stervend in de verre tropennacht.
Laat die weke pacifistenkliek maar praten,
meneer de president, slaap zacht.

Droom maar van de overwinning en de zege,
droom maar van uw mooie vredesideaal
dat nog nooit door bloedig moorden is verkregen,
droom maar dat het u wel lukken zal dit maal.
Denk maar niet aan al die mensen die verrekken,
hoeveel vrouwen, hoeveel kinderen zijn vermoord.
Droom maar dat u aan het langste eind zult trekken
en geloof van al die tegenstand geen woord.

Bajonetten met bloedige gevesten
houden ver van hier op uw bevel de wacht
voor de glorie en de eer van het vrije westen.
Meneer de president, slaap zacht.

Schrik maar niet te erg wanneer u in uw dromen
al die schuldeloze slachtoffers ziet staan
die daarginds bij het gevecht zijn omgekomen
en u vragen hoe lang dit nog zo moet gaan.
En u zult toch ook zo langzaamaan wel weten
dat er mensen zijn die ziek zijn van geweld,
die het bloed en de ellende niet vergeten
en voor wie nog steeds een mensenleven telt.

Droom maar niet te veel van al die dode mensen,
droom maar fijn van overwinning en van macht.
Denk maar niet aan al die vredeswensen.
Meneer de president, slaap zacht.