Het Einde van de Wereld: de Schuld van mijn Kat

Hernomen uit oude blog, d.d. 28/11/2019

Mijn kat moet zowat het meest luie wezen zijn dat op deze wereld rondloopt. Hij slaapt ongeveer 18 uur per dag, en zijn voornaamste bezigheid bestaat erin languit in de zetel te liggen. Soms presteert hij het om één oog open te trekken, maar dat lijkt al bijna zijn krachten te boven te gaan. Als het écht niet anders kan, laat hij zich met een plof uit de zetel tuimelen om naar de kom met zijn eten te slenteren, maar daarna moet hij hoognodig weer enkele uren gaan liggen om te bekomen. En ja… als de natuur roept, dan zet hij zich ook nog een keer in beweging. Waarna hij driftig met zijn achterpoten zijn plas of zijn hoopje onder de aarde probeert te verbergen. Maar dan is hij helemaal aan het eind van zijn Latijn, en springt hij zo vlug mogelijk de zetel weer in om daar uitgeput enkele uren te liggen recupereren. Zijn meest energieke momenten zijn deze waarbij hij zijn territorium moet verdedigen: mijn favoriete tweezitfauteuil met uitklapbare voetsteun. Als ik hem probeer duidelijk te maken dat het écht wel mijn zetel is, dan strekt hij zich nog wat meer uit, en bekijkt mij met zijn ene geopende oog alsof ik dringend psychische hulp nodig heb.

Maar vandaag heb ik geleerd dat mijn kater verantwoordelijk is voor het dramatisch inkrimpen van de biodiversiteit in de wereld. Serieuze wetenschappers hebben uitgezocht dat mijn kater heelder diersoorten aan het uitroeien is. Het is dus niet de mens die de schuld moet krijgen voor het uitsterven van talrijke diersoorten; het is de kat! Het is mijn kat die medeschuldig is aan het naderende einde van het leven op aarde zoals wij het kennen.

Gelukkig zijn er slimme mensen die dat allemaal aandachtig bestudeerd hebben, want anders was die ontstellende waarheid nooit aan het licht gekomen.

Katten zijn er al van lang vóór de mens op twee benen ging stappen, en al die tijd is er niets fout gelopen met de biodiversiteit. En de mens, die vernietigt het leefgebied van alle dieren die met hem in aanraking komen of die leven op plaatsen waar de mens zijn oog heeft laten op vallen… Maar zie: het is niet de mens die daar schuld aan heeft; het is mijn kat.

Ik heb altijd al vermoed dat achter dat luie imago van mijn kater een monster schuil gaat. Ik verdenk hem ervan bionische poten te hebben en een verborgen laserwapen in zijn ogen. Hoe kan hij nu anders opeens zo’n ravage aanrichten in de dierenwereld, nadat hij daar in de voorbije miljoenen jaren nooit in geslaagd was?

Voortaan blijft mijn kater dus ’s nachts binnen. Misschien kan ik een slaappil in zijn eten mengen? Dan slaapt hij 24 uur per dag in plaats van 18.