Morningside

Voor wie het nog niet zou weten: ik ben fan van Neil Diamond. De man is ondertussen helaas gestopt met zingen, door gezondheidsproblemen. Maar hij heeft talloze prachtige liedjes geschreven en gezongen. Dit hier, Morningside, uit 1972, vind ik persoonlijk één van de allermooiste.

https://www.youtube.com/watch?v=-5suIibcRfo

Maar het is vooral een heel verdrietig liedje, een lied vol pijn en teleurstelling. Het gaat over een man die een prachtige houten tafel gemaakt heeft om met zijn kinderen gezellig samen te zijn. Maar na zijn dood is er niemand die aanstalten maakt om de tafel als erfstuk op te eisen. Er was ook niemand om de man tijdens zijn laatste levensdagen bij te staan. De kinderen die zó graag mee aan tafel waren geschoven, toonden zich compleet afwezig en onverschillig bij de dood van hun vader.

“Morningside
The old man died
And no one cried
They simply turned away.”

Ja, het is een droevig lied. En ik zou niemand het lot van die man willen toewensen. Helemaal alléén die laatste dagen of uren te moeten doorstaan, moet vreselijk zijn: de ultieme eenzaamheid. In de steek gelaten worden door je kinderen, door je naasten, bij je stervensnood, is een voorproefje van de hel, lijkt mij. “Misschien had die man het wel verdiend?” zal je zeggen. Misschien had hij zich van zijn kinderen vervreemd? Dat lijkt me niet, als ik het liedje hoor. En dan nog: niemand verdient zoiets. Eenzaamheid is altijd een kwelling, maar eenzaam te moeten sterven, dat is onmenselijk.

“Morningside
An old man died
And no one cried
He surely died alone.”

Ik vrees een beetje dat zoiets wellicht meer voorvalt dan we weten of denken. In deze moderne, jachtige tijden waarin de mensen altijd maar bezig (moeten) zijn en nergens nog tijd voor hebben of maken, komt het vermoedelijk meer voor dan gedacht dat kinderen geen tijd vinden om te waken bij het sterfbed van hun vader of moeder. Het is niet dat die kinderen ondankbaar zijn of liefdeloos tegenover hun vader of moeder; het is alleen dat de tijd ontbreekt: er is zó veel te doen, er is zó veel te regelen. Er is, soms, simpelweg geen kans om tijd vrij te maken om enkele dagen of uren te waken aan het sterfbed van vader of moeder. Het is natuurlijk geen pretje om tijd door te brengen bij een stervende; het is een moeilijke en zware opdracht, en niet iedereen kan dat opbrengen, vermoed ik.

In zekere zin is deze song een soort oproep om af en toe eens halt te houden in de wedloop van het leven, om tijd te maken voor bezinning en een rustmoment, om tijd te maken om er even te zijn voor een ander, voor elkaar. En zeker in moeilijke momenten is het belangrijk om bij elkaar te zijn, er gewoon voor elkaar te “zijn”. Hoe belangrijk onze andere prioriteiten ook mogen wezen, ze zijn minder belangrijk dan simpelweg even tijd maken voor een ander.

En tenslotte: op het moment dat ons einde gekomen is, zullen we ook niet graag in eenzaamheid willen sterven. Toch?

Morningside
The old man died
And no one cried
They simply turned away
And when he died
He left a table made of nails and pride
And with his hands he carved these words inside
"For my children"

Morning light
Morning bright
I spent the night
With dreams that make you weep
Morning time
Wash away the sadness from these eyes of mine
For I recall the words the old man signed
"For my children"

And the legs were shaped with his hands
And the top made of oaken wood
And the children sat around this great table
Touched with their laughter
Ah, and that was good

Morningside
An old man died
And no one cried
He surely died alone
And truth is sad
For not a child would claim the gift he had
The words he carved became his epitath
"For my children"