Ronan

“Ronan” is een ongewoon ingetogen liedje van Taylor Swift uit 2012. Ik heb het eigenlijk min of meer per toeval ontdekt, maar ik ben heel blij dat ik het nu ken.

De tekst van het nummer is geïnspireerd op de blogposts die Maya Thompson schreef over haar derde kind, haar zoon Ronan. Ronan heeft een negen maanden durende strijd gevoerd tegen “Fase 4-neuroblastoom” en stierf in mei 2011, drie dagen voor zijn vierde verjaardag. Een “Neuroblastoom”, ook het ”Syndroom van Hutchinson” genoemd, is een heel kwaadaardige kanker in het zenuwweefsel, een kanker die vooral heel jonge kinderen treft. (“Fase 4” betekent dat er al uitzaaiingen waren.) De opbrengst van de song was volledig bestemd voor de strijd tegen en het onder de aandacht brengen van (kinder)kanker.

https://www.youtube.com/watch?v=kdiBc40gW7s

De song verhaalt (bijna letterlijk) stukjes uit het dagboek van de moeder van Ronan, neergepend tijdens de negen maanden van zijn ziekte, en ook nog daarna. De videoclip bevat trouwens ook foto’s en opnames van de jongen en zijn moeder.

De song beschrijft de mooie en fijne herinneringen:

“I remember you dancing before bedtime
Then jumping on me, waking me up

I can still feel you hold my hand, little man.”

Maar ook de pijnlijke herinneringen

“I remember the drive home when the blind hope
Turned to crying and screaming, "Why?"
Flowers pile up in the worst way, no one knows what to say
About a beautiful boy who died.”

En de momenten van hoop en wanhoop:

“I remember the last day when I kissed your face
And whispered in your ear

Come on, baby, with me
We're gonna fly away from here.”

Het is een heel sober liedje geworden, en Taylor Swift heeft het maar twee keer bij een optreden gezongen: telkens voor een kanker-benefiet en in aanwezigheid van de moeder. Maar het is o zo mooi, en het gaat door merg en been. Ik kan er in elk geval niet naar luisteren en kijken zonder tranen in de ogen te krijgen.

Het gaat vooral over de intense liefde van een (wanhopige) moeder voor haar ziek kind, en de pijnlijke zekerheid dat zelfs al die liefde hem niet kan redden. Maar toch blijft de moeder haar zoontje koesteren en liefhebben, hoe hopeloos alles ook moge zijn. En die liefde, die is oneindig groot.

Misschien was de zware beproeving van die vreselijke ziekte die Ronan, en dus ook zijn moeder, getroffen heeft, dan toch niet helemaal zinloos, want de moeder heeft die periode intenser beleefd dan alle andere jaren van haar leven:

“You were my best four years

I remember your bare feet down the hallway
I love you to the moon and back.”

Misschien, hopelijk, is het onheil dat ons overkomt, inderdaad nooit helemaal zinloos. Is dat geen hoopgevende en warme gedachte die we zouden moeten proberen te koesteren?

I remember your bare feet down the hallway
I remember your little laugh
Race cars on the kitchen floor, plastic dinosaurs
I love you to the moon and back

I remember your blue eyes looking into mine
Like we had our own secret club
I remember you dancing before bedtime
Then jumping on me, waking me up

I can still feel you hold my hand, little man
And even the moment I knew
You fought it hard like an army guy
Remember I leaned in and whispered to you?

Come on, baby, with me
We're gonna fly away from here
You were my best four years

I remember the drive home when the blind hope
Turned to crying and screaming, "Why?"
Flowers pile up in the worst way, no one knows what to say
About a beautiful boy who died

And it's about to be Halloween, you could be anything
You wanted if you were still here
I remember the last day when I kissed your face
And whispered in your ear

Come on, baby, with me
We're gonna fly away from here
Out of this curtained room
In this hospital grey, we'll just disappear
Come on, baby, with me
We're gonna fly away from here
You were my best four years

What if I'm standing in your closet
Trying to talk to you?
And what if I kept the hand-me-downs
You won't grow into?
And what if I really thought some miracle
Would see us through?
What if the miracle was even getting
One moment with you?

Come on, baby, with me
We're gonna fly away from here

Come on, baby, with me
We're gonna fly away from here
You were my best four years

I remember your bare feet down the hallway
I love you to the moon and back