Snieklaas

Vandaag is het 6 december. Uiteraard moet ik dan een stukje afleveren over Sinterklaas.

https://www.youtube.com/watch?v=Qc5xHHBp6Hs

Dit is een beetje een atypisch stukje in mijn blog. Ik heb er geen boodschap mee, er zit geen verhaal aan verbonden. Ik heb er verder zelf ook niet veel over te vertellen. Het enige wat ik met dit blog-stukje wil bereiken, lieve lezer, is je te laten lachen. Je te laten gieren tot je er buikpijn en tranen in de ogen van krijgt.

Het is een stukje van de enige echte Toon Hermans, uit een conference van 1974. Toon Hermans was een man met vele uitzonderlijke talenten: talent om te ontroeren, talent om ons te doen nadenken, talent om ons te laten lachen. Ik zou je dus gewoon willen uitnodigen om een kwartiertje voor jezelf te nemen en hier naar te kijken en luisteren. Geneer je niet voor je omgeving, houd je niet in bij het lachen. En nodig iedereen in je buurt uit om mee te genieten. Het is gewoon hilarisch.

Is het u trouwens ook al opgevallen dat veel (oudere) sinterklaasliedjes vandaag, in deze “woke-tijden”, helemaal niet meer mogen gezongen worden? Alles waar “zwarte piet” in voor komt is uiteraard verboden, maar er zijn er nog. Zo mag ook “Zie ginds komt de stoomboot” niet meer gezongen worden, want daarin komt de tekst “Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe.” Volgens de moderne, politiek-correcte, pedagogische principes is het absoluut verboden om de “roe”, of “tuchtroede” te gebruiken tegen kinderen. Volgens de moderne opvoedingsprincipes mag je als ouder of opvoeder je kind niet meer aanraken: een “pedagogische tik” is volledig uit den boze, laat staan dat je een “roe” zou gebruiken. Ook het kleuterliedje over “Klein, klein Kleuterke” is niet meer van deze tijd: “Mama’tje die zal kijven, papa’tje die zal slaan.” Die tekst is in de moderne versie verbannen want de papa mag niet meer slaan.

Ik geef toe dat de tijd dat opvoeders en ouders erg “losse handjes” hadden, gelukkig voorbij is. Zoals het eraan toe ging bij de Witte van Zichem, kan het inderdaad niet meer door de beugel. Maar ik heb het gevoel dat we in het andere uiterste beland zijn: het uiterste waarbij er niet meer mag of kan gestraft worden, en dus voor de kinderen alles toegelaten en niets verboden is. We zijn terechtgekomen in een “permissieve” maatschappij waarin kinderen geen discipline meer aangeleerd wordt. De gevolgen daarvan zien we jammer genoeg dagelijks op straat of in de scholen.