Vrede op Aarde

“Vrede op Aarde”, het is een mooie wens.

En iedereen gaat ermee akkoord:

het zou veruit het beste zijn voor de mens.

Het klinkt ook simpel… Het is maar een woord.

Helaas… Je mag wensen wat je wil,

het maakt totaal niets uit,

het maakt geen verschil,

het scheelt allemaal geen fluit.

De wereld is compleet verziekt,

het loopt echt allemaal fout,

Het maakt je soms misselijk wat je ziet,

het is erger dan je voor mogelijk houdt.

Poetin die geen vrede wil,

die is enkel uit op verovering.

En leidt dat dan tot extreme “overkill”,

hij doet toch maar gewoon zijn ding.

En Bibi in de Gaza-streek,

die doet Vladimir vlijtig achterna.

Excuseer als ik me verspreek:

in feite doet hij nog een schepje extra.

Nee, wereldvrede kunnen wij niet bereiken,

daarvoor hebben we te weinig macht.

Maar we kunnen wel in ons eigen hart kijken

of de vrede ons tenminste daar toelacht?

Voor “wereldvrede” kunnen wij niet zorgen,

maar wel voor vrede en warmte in ons gezin,

en misschien volgt de wereldvrede dan vanzelf, morgen.

Daar wil ik heel graag in geloven. Het is alvast een begin.

Zoals de rimpeling van een steentje in het water

alsmaar verder uitdeint, tot aan de rand,

zo zal misschien ook onze warmte voor elkaar zich verspreiden, later,

tot voorbij de grenzen van elk land.