Zeeslag

Het is de beurt aan Bibi om de volgende zet te doen.

“C5” schreeuwt hij enthousiast, in de overtuiging dat zijn bommen doel zullen treffen.

Helaas: “Mis!” Hij heeft wel een school geraakt, en er zijn 25 kinderen omgekomen. “Ongetwijfeld lag daar een tunnel van Hamas in de buurt!” roept hij uit.

Het is toch niet zijn schuld dat die kinderen bij het bombardement omgekomen zijn: die moesten daar helemaal niet zijn! Want de vorige dag had het Israëlisch leger flyers gedropt met daarop een QR-code waarin aangegeven stond dat de zone “C5” zou getroffen worden. De Palestijnen hadden het dus kunnen weten. Vooropgesteld uiteraard dat ze er ergens in geslaagd waren om hun gsm op te laden in een gebied waar er meer geen dan wél elektriciteit is. En vooropgesteld dat er, op een zeldzaam moment, internet was om die QR-code te kunnen lezen.

Maar goed: ze waren verwittigd dat ze de zone “C5” moesten verlaten. Ze waren voorheen al uit Gaza-stad weg gevlucht naar de "veilige gebieden" in het zuiden van de Gaza-streek. Zo hadden ze eerder al te lezen gekregen op flyers van het Israëlisch leger. Dus waren ze gevlucht naar waar ze niet bang hoefden te zijn voor de raketten en bommen. Met hun hele hebben en houden. En zo waren ze uiteindelijk in zone “C5” terecht gekomen, in het zuiden. Waar het nu blijkbaar ook niet meer veilig was. Vermoedelijk had Israël pas naderhand ontdekt dat er ook in het zuiden Hamas-militanten zitten.

Ja, ze waren “verwittigd” dat ze weg moesten uit zone “C5”. Waar naartoe? Geen idee. Dat stond niet in de QR-code. Het maakte ook niet zo veel uit. Ze waren het onderhand toch moe om elke keer opnieuw hun bezittingen bijeen te graaien en alweer te vluchten. Ver konden ze in elk geval niet lopen, want er was geen brandstof meer voor de auto. Misschien konden ze, net als duizenden anderen, naar zone “C6” trekken, nog wat dieper naar het zuiden toe?

De enkele dagen later is Bibi weer aan de beurt.

“C6” roept hij enthousiast, in de overtuiging dat zijn bommen doel zullen treffen.

Helaas: “Mis!” Hij heeft wel een vluchtelingenkamp geraakt waar al die mensen die pas kort uit zone “C5” waren gevlucht een onderkomen hadden gezocht. Er zijn 23 vrouwen en kinderen omgekomen. Maar die moesten daar maar niet zijn. En ongetwijfeld had Hamas daar in die wijk een wapenopslagplaats verborgen. Of zoiets…

De situatie in het Midden-Oosten is veel te complex om simpelweg de ene partij als “booswicht” en de andere als “held” aan te wijzen. Wat er nu gebeurt, is niet het resultaat van acties van twee maanden geleden, of van een jaar geleden. Het is het resultaat van wat de grootmachten 75 jaar geleden, in 1948, beslist hebben, toen ze het zwaar getroffen Joodse volk een eigen leefgebied wilden bezorgen in een regio waar de meerderheid van oudsher Palestijns was. De grootmachten hebben er toen (of later) in al hun wijsheid niet aan gedacht om de mening te vragen van de plaatselijke bevolking, en ze hebben er evenmin aan gedacht om te zorgen voor duidelijke en bindende afspraken. “Doe maar wat!” leek het enige advies te zijn. En het is binnen de kortste keren compleet fout gelopen.

Maar los van de vraag wie er nu eigenlijk “schuld” heeft in dat aanslepende en wrede conflict, is er de vaststelling dat het Israëlisch leger zich nergens iets van aantrekt: niet van de onschuldige burgerslachtoffers, niet van het internationaal recht, niet van mogelijke protesten. En de Westerse wereld laat begaan. Geen enkel leger is ooit zo tekeer gegaan, geen enkel leger heeft zich zó flagrant bezondigd aan disproportionele wreedheid. Zelfs dat van Poetin niet. Maar niemand wil of durft een woord van protest laten horen.

Bibi zit al gereed om zijn bommen los te laten op “C7”. Maar eerst worden er flyers gedropt. Met een QR-code.