Een nieuwe Koning

Herinnert u zich nog de bombastische feestelijkheden bij de troonsbestijging van de Britse Koning Charles de Derde? Herinnert u zich nog de belachelijke show rond het hele gebeuren? De kroning van de koning: die immense zware kroon die op zijn hoofd werd gezet, en de hermelijnen mantel om zijn schouders, en één of andere staf die hem  in de hand werd gedrukt? En ook zijn echtgenote Camilla kreeg de gedroomde en gewenste kroon op haar hoofd. En dat allemaal in Westminster Abbey, als ik me niet vergis, in het gezelschap van talloze binnen- en buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders. En ’s avonds was er een receptie en een groot feest met een optreden van vele nationale en internationale sterren; of toch diegenen die niet geweigerd hadden. En alles was uitgebreid en langdradig op teevee te volgen; de hele dag lang. Twee keer zelfs: een keer toen hij automatisch koning werd na de dood van zijn moeder, en dan nog een keer bij zijn officiële kroning. De media kregen er maar niet genoeg van. En wij kregen dat allemaal tot in den treure te slikken zodra we de teevee opzetten.

Recent is er in Denemarken een nieuwe koning aangetreden: Frederik de Tiende heeft onlangs zijn moeder Margrethe de Tweede opgevolgd. Heeft u dat meegekregen in onze media? De kans is groot dat u dat gemist heeft, want er was nauwelijks media-aandacht voor dat plechtig gebeuren. Er was ook geen grote show of een bombastische plechtigheid. Er was zelfs geen kroon!

Wat leert ons dat? In de eerste plaats dat de Denen een zakelijk en nuchter volk zijn die geen behoefte hebben aan een extravagante show of groots opgezet spektakel. De Deense koningin heeft een boodschap haar land ingestuurd en daarna een document ondertekend om het koningschap over te dragen aan haar zoon. En dat was dat. Niets van die belachelijke ceremoniële show om het gebeuren extra glans te geven.

En wat leert het ons nog? Dat de Britten nog altijd een verwaand volk zijn die denken dat ze een wereldmacht vormen waar iedereen met open mond in verwondering en bewondering naartoe kijkt. De Engelsen zien zichzelf nog altijd als het centrum van de wereld, de natie die door iedereen gevolgd wordt, de leiders van het Gemenebest. Terwijl Groot-Brittannië in werkelijkheid een land is dat niets meer betekent in de wereld en dat nauwelijks nog enige zeggenschap of gezag heeft. Een land ook dat met haken en ogen aaneen hangt, want zowel in Schotland als in Noord-Ierland is er een meerderheid om los te komen van de Engelsen.

Tenslotte leert het ons ook iets over de media. Hoewel dat eigenlijk niets nieuws is. De media zijn er alleen bij als er sensatie of spektakel is, zelfs al ziet dat spektakel er belachelijk uit. De media besteden gigantisch, en sterk overdreven, aandacht aan alles wat blinkt (of wat stinkt). De media lopen als een kwispelende hond aan achter zij die vol zijn van grootspraak. (Vandaar ook de media-aandacht voor alles wat Donald Trump zegt of doet. Waardoor de media er schuld aan hebben dat de man zó populair is.) Wat in stilte en rust gebeurt, daar hebben de media totaal geen aandacht voor. Want dat lokt natuurlijk geen kijkers. En daar gaat het uiteindelijk om: “Brood en spelen”, dat is de rol die de media op zich genomen hebben. Het moet natuurlijk gezegd worden: de media zijn niet de enige schuldigen, ook de kijkers zelf treft een blaam want als niemand zou kijken, zouden de media er ook geen aandacht voor hebben. Eigenlijk zijn wij niet beter dan de oude Romeinen: we willen nog altijd “Brood en spelen”, en voor al de rest zijn we dikwijls (te) onverschillig.