Mijn Gazon is beter voor het Milieu

Overgenomen uit oude Blog, d.d. 12/12/2019

Een tijdje geleden was ik in totale paniek bij het bericht dat mijn kat verantwoordelijk zou zijn voor de alarmerende afname van de biodiversiteit in onze streken, en daarmee dus ook verantwoordelijk voor het naderende einde van de wereld. Ik heb nachtenlang slecht geslapen, geplaagd door een immens schuldgevoel.

Maar zie, een recente studie heeft aangetoond dat ik me helemaal niet schuldig hoef te voelen. Want wat blijkt nu: het is niet mijn kat die de biodiversiteit om zeep helpt, het zijn al die mensen met hun perfect groen gazon.

Overal waar je komt langs Vlaamse wegen, zie je diezelfde tuinen met een grasgroen gazon, perfect onderhouden, gemillimeterd en zonder één afwijkend sprietje onkruid. Heerlijk om te zien. Maar, zeggen de wetenschappers nu: dat is een extreme vorm van monocultuur. En monocultuur is nefast voor de biodiversiteit, omdat veel kleinere diersoorten nood hebben aan een veelheid aan planten- en bloemensoorten om te kunnen overleven. Als er overal alléén maar gras te vinden is, dan sterven massa’s diersoorten uit, die andere planten, zeg maar onkruid, nodig hebben.

Je kan niet geloven hoe opgelucht ik me bij die nieuwe onthullingen gevoeld heb.

Niet alleen is mijn luie kat geheel en al onschuldig verklaard, bovendien weet ik nu dat ik tot de beste leerlingen van de klas behoor.

Want mijn gazon ziet er niet uit! Als ik steels durf te loeren naar de wandelaars die voorbij komen stappen, dan zie ik steevast een meewarige blik in hun ogen bij het aanschouwen van mijn gazon. Het ziet er wel groen uit, van ver. Maar gras staat er eigenlijk niet meer. Het is een hobbelige vlakte begroeid met mos en klaver en paardenbloemen en ander onkruid, en met méér kale plekken dan op mijn hoofd. ‘Een schande!’ zeggen mijn buren. De vriendelijksten onder hen geven mij goede raad: verticuteren, bestrooien met ontmosser, bijzaaien en goed bemesten. Andere buren zijn meer rechtuit of gewoon cru: ‘Afgraven dat misbaksel, en matten leggen.’

Weten zij veel! Mijn abominabel gazon is een zegen voor de biodiversiteit, en een garantie voor het voortbestaan van het leven op aarde.

Mijn nachten verlopen weer rustig en vredig. Weg is het schuldgevoel. Het is met gerechtvaardigde trots en een gerust geweten dat ik nu ga slapen.

Tot een volgende studie weer eens helemaal iets anders beweert?