Postjes pakken

Het zou verkeerd zijn om alle politici over dezelfde (kritische) kam te scheren, want daarmee zou ik aan “antipolitiek” doen in de stijl van het Vlaams Belang. Maar sommige politici geven dan toch zelf het slechte voorbeeld en wekken in elk geval de indruk van “postjes pakkerij”… MR-politicus Charles Michel is zo iemand waarbij een mens toch ernstige bedenkingen gaat maken.

De heer Charles Michel is momenteel “Voorzitter van de Europese Raad”, een functie die ook omschreven wordt als “Europees President”. Dat is een prestigieuze job waar hij heel hard voor gelobbyd had, een benoeming die deel uitmaakte van een ingewikkelde koehandel van postjes-verdeling. In tegenstelling tot wat je zou denken, wordt die job maar matig (…) betaald: de heer Michel verdient ongeveer 32.700 euro bruto per maand. Als je bedenkt dat een topmanager in een groot bedrijf tot 600.000 euro of meer per jaar verdient, dan is dat niet zo overdreven. Voor de gewone mens is het echter toch een riante wedde, en dan zou je denken dat hij daar best wel tevreden mee zou zijn. Maar blijkbaar is dat niet het geval, want de heer Michel geeft er vroegtijdig de brui aan.

Blijkbaar wil Charles Michel voor de MR verkozen worden in het Europees Parlement. Het grappige is trouwens dat nog een andere postjespakker aan het azen was op het MR-lijsttrekkerschap voor de Europese verkiezingen. Namelijk de heer Didier Reynders, op dit ogenblik nog Europees Commissaris, een job die hem maandelijks zowat 19.900 euro oplevert. Maar zo te zien heeft de heer Reynders de duimen moeten leggen voor de heer Michel en is het lijsttrekkerschap naar Charles Michel gegaan.

Waarom willen die heren zó graag hun goedbetaalde en prestigieuze job inruilen voor de anonimiteit van een Europarlementslid? Niet voor de wedde, want een Europees parlementslid verdient maandelijks “amper” 9.800 euro. Wat heeft hen dan tot die vreemde keuze gedreven?

Blijkbaar zijn de beide heren er bang voor dat ze op het einde van hun huidige job geen nieuwe aanbieding meer zouden krijgen (omdat ze zelf beseffen dat ze hun werk niet goed gedaan hebben?), en dus willen ze hun toekomst op een andere manier veilig stellen. Voor Reynders zou er, als troostprijs, geijverd worden om hem een job te bezorgen als Secretaris-Generaal van de Raad van Europa. (De “Raad van Europa” is een nutteloze en onbetekenende Europese instelling die over de mensenrechten moet waken. Wat niet belet dat de job gehonoreerd wordt met een jaarsalaris van 215.000 euro). En Charles Michel zou zich in stilte aan het voorbereiden zijn voor een terugkeer op het hoogste niveau in de Belgische politiek: dat onbelangrijk postje van Europees parlementslid zou maar een opstapje zijn, en vermoedelijk zal hij ook daar vroegtijdig de brui aan geven zodra hij zijn kans ruikt.

Zonder al te zeer te gaan veralgemenen: waar zijn die heren eigenlijk mee bezig? Wat willen zij bereiken met hun politiek mandaat? Is het hen te doen om het “algemeen welzijn”? Willen zij hun kiezers “dienen”? Of zijn ze alleen maar bezig met hun eigen carrière, hun eigen toekomst, hun eigen postje? Uiteraard, of: hopelijk, zijn niet alle politici zo, maar de heren Michel en Reynders zijn “postjespakkers” op een schaamtelijke en schaamteloze manier. Zelfs als dat impliceert dat zij niet eens het mandaat uitdoen waar ze voor aangewezen waren. Zelfs als dat betekent dat zij hun land (Europa in dit geval) zonder scrupules in de steek laten. Maar misschien is dat niet eens zo erg: misschien waren ze sowieso overbodig en nutteloos? Goedbetaald zijn ze in elk geval wel. En daar gaat het om, niet?