Verkiezingsbelofte

De meeste politici paaien de kiezer met allerlei mooie beloftes vóór de verkiezingen, en breken steevast nadien die plechtig uitgesproken beloftes weer, nadat ze verkozen zijn. Bart De Wever doet dat anders: die laat nu al, lang vóór de verkiezingen, weten dat hij zijn kiezers zal bedriegen en in de steek zal laten. Die eerlijkheid strekt hem alvast toch tot eer. Is het niet?

Tijdens en na de Nieuwjaarsreceptie van zijn partij heeft hij heel duidelijk en expliciet verkondigt dat hij na de federale en regionale verkiezingen in juni eerste minister wil worden van ons land. Als de kiezer dat zou wensen. Als de N-VA de grootste partij van Vlaanderen zou worden, dan zou hij de kiezer bedanken door een “zakenkabinet” te leiden dat de economische puinhoop van Vivaldi zou opruimen en een grondige staatshervorming zou voorbereiden. Niet omdat hij dat zó graag wil, uiteraard, maar omdat hij geen andere keuze zou hebben en die verantwoordelijkheid die de kiezer hem oplegt, zou moeten opnemen: “In die context ben ik uitdrukkelijk kandidaat om naar de 16 (het kantoor van de premier, red.) te gaan.”

Een week later heeft hij laten weten dat hij bij de komende gemeenteraadsverkiezingen, in oktober, opnieuw kandidaat zal zijn om burgemeester te worden van Antwerpen. Hij oefent die job nu al twaalf jaar uit, en hij is het aan zijn stadsgenoten “verplicht” om, als de kiezer dat wenst, de job nog eens op te nemen: “Ik heb een palmares van 12 jaar als burgemeester, het zou sterk zijn als ik dat niet zou verdedigen.”

Nu is het wel zo dat Bart De Wever beweert dat de beide functies, premier van België en burgemeester van de grootste stad van Vlaanderen, goed te combineren zijn, en ik wil gerust aannemen dat Bart De Wever een heel bezig en ijverig iemand is, maar eenieder met een beetje gezond verstand zal wel inzien dat de beide jobs niet te combineren vallen. En dat Bart De Wever dus een keuze zal moeten maken: ofwel premier van België ofwel burgemeester van Antwerpen. En hij weet dat zelf ook goed genoeg. Wat dus impliceert dat hij nu al van plan is om een deel van zijn kiezers te bedriegen en in de steek te laten. Ofwel wordt hij premier, en dan zijn de Antwerpenaren die hem tot burgemeester verkozen hebben, bedrogen. Ofwel wordt hij burgemeester, en bedriegt hij al die kiezers die zijn partij tot de grootste van Vlaanderen verkozen hebben. Hij weet zelf nu al dat hij (een deel van) zijn kiezers zal bedriegen, daar bestaat geen twijfel over.

Ik vermoed, of vrees in elk geval, dat de politieke realiteit zijn keuze gemakkelijker zal maken. Het valt nu al te voorspellen dat de N-VA niet de grootste partij van Vlaanderen zal worden. Alles wijst erop dat dat het Vlaams Belang zal zijn. Jammer maar helaas. De andere (Vlaamse) partijen en politici hebben er, ongewild neem ik aan, alles aan gedaan om te zorgen dat het Vlaams Belang de wind in de zeilen krijgt: de opportunistische stoelendans bij Open VLD (bij herhaling, trouwens), de racistische zatteklap bij Vooruit, het “woke-extremisme bij Groen. En dan is er ook het toenemend gevoel van onveiligheid, in elk geval in de grote steden: de drugsbendes die Brussel en Antwerpen terroriseren, de bendes van (allochtone) jongeren die ongestraft hun gang kunnen gaan tegen de hulpdiensten of tegen de politie (maar dat mag niet expliciet benoemd worden), …

En dus wordt Bart De Wever (tegen wil en dank?) burgemeester van Antwerpen, en geen eerste minister. Dat staat nu al vast. Tenminste… als de Antwerpenaren hem nog willen.