Het Leven was Lijden

Eerbetoon aan Robert Long

“Het Leven was Lijden” is een vrolijk klinkend maar behoorlijk boos lied uit 1974 van Robert Long.

https://www.youtube.com/watch?v=23kzjzdXzx4

De song gaat over een jongeman die op bezoek gaat bij zijn lief, en ontdekt dat haar vader een religieuze en schijnheilige despoot is die haar leven totaal beheerst.

“En vanaf dat moment heb ik altijd geweten
Dat dat niet enkel gold voor 't gebed bij 't eten
Zodat ik toen die maaltijd meteen al betreurde
Hij beheerste je leven tot in ’t absurde.”

De song sluit een beetje aan op wat Robert Long wilde verwoorden in “Allemaal Angst”: de gevestigde machten probeerden zowat alles te verbieden wat voor de jongeren aantrekkelijk was. De pastoors waren toen nog machtig en predikten “hel en verdoemenis” voor ieder die “het juiste pad” durfde te verlaten.

“Want 't leven was lijden, als je danste een heiden
Als je lachte te luchtig, als je kuste ontuchtig
Als je niet wilde werken of je ging niet ter kerke
Als je lui in de zon lag, als je fietste op zondag
Kortom alles was verkeerd, want dat had je geleerd.”

De song is, zoals veel van zijn songs, eigenlijk een fel protest tegen de kleinburgerlijke moraal van de burgerij en van de heersende machten. Robert Long had trouwens een reputatie als rebel en als vechter tegen de burgerij en tegen de kerk, wat hem een aantal keer een boycot opgeleverd heeft van de klassieke media omdat de machthebbers niet gediend waren met zijn kritische bedenkingen.

Die tijd dat zowat alles “verboden” was, ligt nu ver achter ons. En soms vraag ik me af of de klepel niet te ver doorgeslagen is in de andere richting: nu lijkt het alsof alles toegelaten is, alsof alles mag. Er zijn geen verboden meer, geen verplichtingen, geen regels. De hedendaagse maatschappij lijkt soms wel compleet losgeslagen en verloederd. Maar misschien ligt dat wel aan mij: ik ben een oude mens en ik heb nood aan regels en orde en duidelijke grenzen. Robert Long zou over mij wellicht ook wel iets te zeggen gehad hebben.

Toen ik bij jullie at en je vader gebood
Dat ik tijdens 't bidden m'n ogen sloot
Gaf ik toe, daar ik niet arrogant wilde lijken
Maar ik voelde hoe hij wel naar mij zat te kijken
En vanaf dat moment heb ik altijd geweten
Dat dat niet enkel gold voor 't gebed bij 't eten
Zodat ik toen die maaltijd meteen al betreurde
Hij beheerste je leven tot in 't absurde
En op zondag het bos in, dat mocht dan nog wel
Net als in de romances van 't weekblad Libelle
Maar als ik op zondag dan je hand wilde vatten
Nou dan keek je alsof ik je kuisheid wou jatten
refr.:
Want 't leven was lijden, als je danste een heiden
Als je lachte te luchtig, als je kuste ontuchtig
Als je niet wilde werken of je ging niet ter kerke
Als je lui in de zon lag, als je fietste op zondag
Kortom alles was verkeerd, want dat had je geleerd
't Was verdomde moeilijk om jou te versieren
Want je zag haast geen kans om je teugels te vieren
Elke keer moest ik weer je complexen verdringen
Ja, ik mocht naar de kerk maar ik kon nooit eens zingen
Een keer sliep je met mij maar je was niet alleen
Want de satan of wie ook hing steeds om je heen
Als die er niet was was je vader d'r wel
Met een spreuk uit de bijbel van zonde en hel
refr.
Ja, ze hebben je leven wel grondig vergald
En je kans op wat liefde en vriendschap verknald
Wat men jou heeft geleerd is de angst om te leven
Om je borsten, je dijen, je hart echt te geven
Kom, ik stap maar eens op want ik ben overbodig
Heel veel sterkte voor later
Want dat heb je wel nodig