Levenslang

Eerbetoon aan Robert Long

“Levenslang” is een weemoedige en bijzonder treurige song uit 1982 van wijlen Robert Long.

https://www.youtube.com/watch?v=Y1R3rmB59J8

In deze song kijkt Robert Long op zijn dertigste op zijn leven terug, en stelt vast dat er van de dromen en idealen die hij op zijn achttiende had, weinig of niets is overgebleven en dat zijn ambities allemaal een stille dood zijn gestorven.

“Het leek zo mooi je was pas achttien en je had nog idealen
En aan conventies had je lak
Je kon je vrijheid en je toekomst zelf bepalen
Je had de wereld in je zak, die kon je aan met groot gemak.”

De wereldse beslommeringen hebben hem beetje bij beetje ingehaald. En soms merk je dat niet eens: het begint met een heel klein stapje, een kleine toegeving, en voor je het weet ben je helemaal veranderd.

“Goed, soms moest je wel een scheutje water bij de wijn doen
Maar je kunt toch ook niet steeds opnieuw een ander pijn doen
Als je je doel maar niet vergat.”

En ja, als je een relatie wil opbouwen, dan moet je (opnieuw) een deel van jezelf prijsgeven; dat hoort er nu eenmaal bij. Een relatie, dat is “geven en nemen”, dat is “toegeven”.

“Toen kwam de liefde op je pad
Je bleef jezelf zoveel je kon, maar ook je wilde 'r niet kwijt zijn
Je was gelukkig met elkaar
Maar tot concessies moest je af en toe bereid zijn.”

Het is niet abnormaal dat we op latere leeftijd terugkijken op ons leven. En ik herken wel iets van mezelf in de bedenkingen van Robert Long: ook ik heb ooit lang haar gehad, maar dat moest er af toen ik een loopbaan wilde opbouwen; ook ik moest een pak met das gaan dragen toen ik bij de bank ging werken.

Al is dertig nu wel erg vroeg om al de balans op te maken. Ons volwassen leven begint pas echt rond ons dertigste: we zijn afgestudeerd, we hebben een job en een eigen inkomen, we kunnen zelf beslissingen nemen en dingen realiseren, we hebben misschien een relatie, … Kortom: op dertig staat de toekomst voor ons open. We moeten vooruit kijken en niet achteruit als we dertig zijn.

Dat neemt niet weg dat er inderdaad ooit een moment van retrospectie komt, dat we achterom kijken om te zien wat we van ons leven gemaakt hebben. En dat kan weleens tegenvallen: we hadden allemaal zó veel dromen en ambities als jongere, en veel daarvan hebben we moeten opgeven omdat we ze niet waar konden maken. We hadden allemaal zó veel idealen die gesneuveld zijn in de harde strijd van het bestaan: er moest brood op de plank komen, het huis moest afbetaald worden, de kinderen moesten goed verzorgd voor de dag komen, er moest een auto gekocht worden, … De materiële beslommeringen hebben ons de das om gedaan en de idealen zijn voor een groot deel gesneuveld.

Ik hoop alleen dat de balans voor de meesten onder jullie niet zò negatief is als in deze song…

Je bent nu dertig en je weet je leven heeft zich haast voltrokken
Je hebt een kind, een vrouw, een baan
Niet zo gelukkig als je wou, een held op sokken
Je leidt een uitzichtloos bestaan, met weinig kans om terug te gaan
Het leek zo mooi je was pas achttien en je had nog idealen
En aan conventies had je lak
Je kon je vrijheid en je toekomst zelf bepalen
Je had de wereld in je zak, die kon je aan met groot gemak
Goed, soms moest je wel een scheutje water bij de wijn doen
Maar je kunt toch ook niet steeds opnieuw een ander pijn doen
Als je je doel maar niet vergat, toen kwam de liefde op je pad
Je bleef jezelf zoveel je kon, maar ook je wilde 'r niet kwijt zijn
Je was gelukkig met elkaar
Maar tot concessies moest je af en toe bereid zijn
Er moest een heel stuk van je haar
Nou goed, dat pikte je dan maar
Je zocht een huis voor jullie twee, want, God, je wou toch samenwonen
Wanneer je straks getrouwd zou zijn
Je deed een cursus want dat scheelt zo met de lonen
En langzaam kregen ze je klein
Goed je bleef nog vechten voor je eigen overtuiging
En je droeg een pak terwijl je eerst in broek en trui ging
Je bleef rechtvaardig en alert, totdat je chef-verkoper werd

Op zaterdag de supermarkt, je gooit je auto vol met eten
Met nootjes, kaas en Franse wijn
Om in het weekend je mislukking weg te vreten
En zo te wennen aan de pijn, dat je niet bent die je wou zijn
Nu ben je dertig en je weet je leven heeft zich haast voltrokken
Je hebt een baan die je niet wou
Je hebt een flat waarvoor je veel te zwaar moet dokken
Je geeft niet echt meer om je vrouw
Maar ja, het kind is ook van jou
Voor de waarheid kun je dikwijls nog je ogen sluiten
Voor herinneringen niet, die sluit je nimmer buiten
Die neem je mee je leven lang
Want die bezit je onder dwang
Levenslang