De Tuin van mijn Buur

Wie nog zou twijfelen aan de ware bedoelingen van Israël in de Palestijnse gebieden, moet het volgende artikel op VRTNWS maar eens lezen:

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/03/06/kolonistenwoningen-westelijke-jordaanoever/

Het moge duidelijk zijn: Israël is erop uit geheel Palestina te veroveren en/of te bezetten en/of te koloniseren. Ze doen dat op hardhandige wijze in de Gaza-streek, zoals Poetin het probeert in Oekraïne. En ze doen het op meer subtiele wijze op de Westelijke Jordaanoever waar ze de Palestijnen buiten pesten en er zonder veel scrupules grond komen innemen. Nochtans heeft Israël op de Westelijke Jordaanoever helemaal niets te zoeken. Ze mogen er zelfs niet zijn volgens alle internationale overeenkomsten, ze zijn er illegale bezetters. Maar dat belet hen niet om er toch alsmaar meer nieuwe nederzettingen te bouwen waarna de “kolonisten” de Palestijnen uit de nabije omgeving verdrijven. En het ergste is dat zij dat ongestraft en bijna ongemerkt kunnen doen: ook dit bericht heeft nauwelijks het nieuws gehaald, en er is niemand die bezwaar heeft gemaakt.

Ik heb het daar al enkele keren over gehad in mijn Blog. Ik wil graag een oud stukje nog eens bovenhalen om mijn boosheid te verwoorden.

 

Overgenomen uit oude Blog (01/02/2020)

Ik ben verzot op het hoekje van de tuin van onze buurman, dat aan onze tuin grenst. Het is erg schaduwrijk, en een beetje afgelegen: een oase van rust in onze drukke buurt. Vreemd genoeg zie ik onze buren zelden in dat hoekje van hun tuin zitten.

En daarom heb ik gedacht: “Waarom zou ik daar niet af en toe gebruik van kunnen maken? Anders ligt dat er toch maar verloren bij.”

En dus heb ik een deel van de omheining weg gehaald, en ik heb daar een tuintafel en een paar stoelen geplaatst. Het is echt genieten! Ik ben blij dat ik op dat idee gekomen ben.

Mijn buurman heeft het op een dag toch bemerkt, en hij is komen klagen. Hij vond het niet kunnen, wat ik gedaan heb. Maar ik heb hem uitgelegd dat dit stukje tuin er toch maar verloren bij lag. En dat mijn oom de burgemeester is van onze gemeente, en hoofd van de politie. Toen heeft hij het maar zozo gelaten.

We zijn ondertussen enkele maanden verder, en ik heb echt al héél veel plezier beleefd aan mijn nieuw verworven stukje groen. Regelmatig geef ik er een kleine party samen met mijn vrienden, en het is reuze gezellig, samen onder het gebladerte. Mijn buurman is daar niet zo blij mee, maar als hij eens komt klagen, dan herinner ik hem aan mijn oom.

Ik vind het een beetje jammer om zó weinig van dat perceeltje te profiteren, en daarom heb ik besloten om er een barbecue te bouwen: een stevige bakstenen barbecue met een echte oven en zo. Ik heb er alvast ook een stapel brandhout bij gelegd. Dat leek voor mijn buurman toch nét een stap te ver, en hij is naar de politie gestapt. Huisvredebreuk en vernieling van eigendommen en meer van dat. De politiecommissaris is nadien op bezoek geweest, samen met de burgemeester. En ze hebben mijn buurman duidelijk gemaakt dat hij er zich maar bij neer te leggen had. Tenslotte deed hij zelf toch niet echt iets nuttig met dat stukje tuin. Sindsdien is er een soort koude oorlog tussen mijn buur en mij, maar zolang hij niet al té heftig reageert, trek ik mij dat niet aan.

We zijn een jaar verder, en ik ben meer en meer aan dat stukje tuin met BBQ gehecht geraakt. Ik maak er dan ook veelvuldig gebruik van. Ondanks de boze blikken en herhaalde klachten van mijn buurman.

Vorige nacht heb ik een vreemde droom gehad. Ik heb gedroomd dat God mij in een boodschap kwam vertellen dat dit land eigenlijk van oudsher aan mij toebehoorde, en dat het aan mij beloofd was.

En dus ben ik deze morgen een afsluiting gaan plaatsen zodat mijn buur mijn stukje tuin niet meer zou kunnen binnendringen. Hij moet van mijn eigendom weg blijven!

Hij is in blinde colère de nieuwe omheining komen afbreken, maar dat soort agressie accepteer ik niet. Als hij dát maar weet!

Morgen stap ik naar de burgemeester, en zal een plan voorstellen om de burenruzie te beslechten en de vrede te herstellen.

In mijn plan blijft de omheining tussen mijn nieuw stukje en zijn tuin behouden, want dat ene stukje wordt aan mijn tuin toegevoegd. En er zal binnen zijn tuin, aan zijn kant van de omheining, een pad moeten voorzien worden langs de afscheiding tussen onze tuinen, zodat ik vanaf de straatkant gemakkelijk mijn rust-hoekje kan bereiken zonder elke keer over zijn grondgebied te moeten lopen. Dat kleine strookje land is hij dan ook wel kwijt.

Daarmee komt een einde aan een domme burenruzie over iets waar eigenlijk geen discussie over had mogen bestaan. Dat stukje grond is immers van mij; het is altijd al van mij geweest. God zelf heeft het bevestigd.

Voor zijn eigen welzijn hoop ik nu maar dat mijn buur dit plan zal accepteren. Het is al bij al toch een héél faire deal. Ik maak immers verder geen enkele aanspraken meer op stukken van zijn tuin!

Voorlopig toch niet. Hij heeft wel een heel mooie groentetuin aangelegd, op een perceeltje heel vruchtbare grond, en dat interesseert mij wel, want bij mij wil er niks groeien. Maar we zien nog wel.