High Hopes

“High Hopes” is een song uit 1994 van de Britse groep Pink Floyd.

https://www.youtube.com/watch?v=7jMlFXouPk8

Zoals de meeste nummers van Pink Floyd is ook dit heel complex en gelaagd, tekstueel en muzikaal. De tekst is bijzonder filosofisch en diepzinnig.

Het gaat in essentie over vrijheid en de ware liefde die ons diep in ons hart raakt. Het is ook een terugblik op het leven, op een leven waarin de zanger na eerst gefaald te hebben, gevochten heeft om uiteindelijk toch zijn doel te bereiken: die vrijheid. De song verhaalt over een toxische relatie waarin hij/zij eerst gevangen zat, maar waaruit hij/zij zich heeft kunnen bevrijden.

Het gaat eigenlijk gewoon over de tijd die voorbij glijdt en de vergankelijkheid van alles wat ons in het leven voorbij komt. Het gaat over nostalgie, over spijt en over de zoektocht naar de zin van dat alles. Het verhaalt van de dingen die men in het leven verliest, maar ook over wat men kan winnen.

De tekst heeft het ook over onze ware aard en hoe die verschilt van onze menselijke ervaringen. Als kind staan we nog heel dicht bij onze ware aard, maar naarmate we ouder worden krijgen we van buitenaf ideeën en concepten opgedrongen waardoor we meer en meer afdwalen in een soort “kunstmatige realiteit”.

“Beyond the horizon of the place we lived when we were young
In a world of magnets and miracles
Our thoughts strayed constantly and without boundary
The ringing of the division bell had begun.”

We komen terecht in een soort “duale wereld” waarin we ons afgescheiden voelen van onszelf. Onze ambities en verlangens verdringen onze levensvreugde en ons geluk. En de dagelijkse beslommeringen slorpen ons op en doen ons vergeten wie we echt zijn.

“There was a ragged band that followed in our footsteps
Running before times took our dreams away
Leaving the myriad small creatures trying to tie us to the ground
To a life consumed by slow decay.”

Deze song is, al bij al, een terugblik van iemand die al wat ouder wordt, op het jonge leven.  Een terugblik met enige spijt, want als kind waren we veel minder verward: alles was simpel, alles was rechtlijnig.

“The grass was greener
The light was brighter
When friends surrounded
The nights of wonder.”

En het is een soort oproep om terug te keren naar die eenvoud van onze kindertijd. Maar daarvoor moeten we leren om alle ballast weer af te gooien die we onderweg verzameld hebben. We moeten opnieuw naar de wereld en naar het leven kijken met onze “kinderblik”, naïef en onbevooroordeeld. De wereld zou er een stuk mooier op worden als we allemaal het kind in onszelf wat meer zouden laten spreken.

 

Beyond the horizon of the place we lived when we were young
In a world of magnets and miracles
Our thoughts strayed constantly and without boundary
The ringing of the division bell had begun

Along the Long Road and on down the Causeway
Do they still meet there by the Cut

There was a ragged band that followed in our footsteps
Running before times took our dreams away
Leaving the myriad small creatures trying to tie us to the ground
To a life consumed by slow decay

The grass was greener
The light was brighter
When friends surrounded
The nights of wonder

Looking beyond the embers of bridges glowing behind us
To a glimpse of how green it was on the other side
Steps taken forwards but sleepwalking back again
Dragged by the force of some inner tide
At a higher altitude with flag unfurled
We reached the dizzy heights of that dreamed of world

Encumbered forever by desire and ambition
There's a hunger still unsatisfied
Our weary eyes still stray to the horizon
Though down this road we've been so many times

The grass was greener
The light was brighter
The taste was sweeter
The nights of wonder
With friends surrounded
The dawn mist glowing
The water flowing
The endless river

Forever and ever