Straf

Ik heb de sterke indruk dat de favoriete hobby van veel mensen is om te klagen en ontevreden te lopen. Met alle respect voor de slachtoffers van het kindermisbruik (in de kerk, maar ook elders, wat gemakshalve over het hoofd gezien wordt): ook zij lijken er een soort “sport” van te maken om te klagen en zich ontevreden en onheus behandeld te voelen.

Al jarenlang willen ze, “eisen” ze, dat ex-bisschop Roger Van Gheluwe zijn bisschopstitel zou afgenomen worden. Als straf voor wat hij uitgespookt heeft. En als teken dat de Roomse Kerk dit echt wel ernstig neemt. Dat is nu dus gebeurd. Rijkelijk laat, maar toch. Roger Van Gheluwe is niet langer “bisschop”, hij is zelfs geen “priester” meer. Afgezien van de bedenking dat dit al veel vroeger had moeten gebeuren, zou je toch verwachten dat de slachtoffers van “kindermisbruik in de kerk” tevreden zouden reageren op deze ingreep van de Paus: eindelijk is de gewenste “gerechtigheid” geschied en is de gepaste straf een realiteit geworden.

Toegegeven: dit had eigenlijk al in 2010 moeten gebeuren, toen de feiten aan het licht kwamen. Waarom de kerkelijke autoriteiten veertien jaar hebben gewacht om te doen wat eigenlijk vanzelfsprekend was, blijft een bizar raadsel. Het vermoeden bestaat, en dat zal wel terecht zijn, dat de Paus deze stap nu gezet heeft in het vooruitzicht van zijn bezoek aan België later dit jaar. Hij zal ook wel aangevoeld hebben dat hem anders geen “warm welkom” zou gewacht hebben. Maar goed: wat ook de beweegredenen waren om nu die stap te zetten, het is wel gebeurd en daarmee is ingegaan op de eisen van de groeperingen die de slachtoffers verenigen en vertegenwoordigen. Iedereen tevreden, zou ik denken.

Al wist dit natuurlijk het doorstane leed niet uit. Maar dat is bij elk misdaad zo: hoe zwaar een misdadiger ook gestraft wordt, niets kan ongedaan gemaakt worden wat gebeurd is, niets kan meer goedmaken wat die persoon misdaan heeft. Je kan als slachtoffer enkel enige voldoening putten uit het gevoel dat recht is geschied.

Maar wat blijkt nu? Blijkbaar zijn de slachtoffers, of hun vertegenwoordigers, helemaal niet tevreden. Zij reageren zelfs bijzonder schamper, en vinden deze “straf” ruim onvoldoende; meer zelfs: volgens hen is dat helemaal geen straf. Eén van de slachtoffers noemt dit “opnieuw een kaakslag voor de overlevers”. Hij voegt eraan toe: “Als ik de paus toch zou kunnen spreken, zou ik hem in de eerste plaats vragen of hij niet beschaamd is.” Priester Rik Devillé, die in naam van de slachtoffers ageert, doet zelfs bijzonder schamper over de beslissing om Van Gheluwe terug “gewone leek” te maken: “Er zijn zoveel mensen die geen priester of bisschop zijn, dus dat is geen echte straf.” Een vreemde redenering voor een priester, want hij zou beter dan de meeste mensen moeten weten dat dit wel degelijk wél een straf is. Een heel zware straf, de zwaarst mogelijke straf trouwens. Blijkbaar hadden de slachtoffers, of hun vertegenwoordigers, gewenst dat er ook een gevangenisstraf zou op volgen. Ze beseffen misschien niet helemaal dat de Roomse Kerk geen gevangenisstraffen kan uitspreken. (En dat is maar goed ook, want in de Middeleeuwen kon dat wel, en we weten goed genoeg tot welke excessen dat geleid heeft.) Als de slachtoffers een gevangenis- of een andere “materiële” straf hadden gewild, dan moeten zij zich tot de Belgische Justitie richten. Als ze vinden dat Roger Van Gheluwe niet (zwaar) genoeg is gestraft, dan moeten zij hun verontwaardiging op onze Justitie richten, en niet op de Kerk.

Dit gezegd zijnde: het valt niet goed te praten wat Van Gheluwe uitgespookt heeft, en dat hij uiteindelijk daarvoor gestraft wordt, is niet meer dan terecht. En het is belangrijk. Maar het stoort mij (al langer) dat de aandacht zó exclusief gericht wordt op het kindermisbruik in de Kerk. De Kerk is absoluut niet het enige instituut dat boter op het hoofd heeft. In alle instellingen waarbij er een soort “machtsverhouding” bestaat, hebben onmenselijke individuen dezelfde gruwelijkheden begaan: in de sport, in de scholen, in de cultuursector, in de filmwereld, in de politiek, in de moslimwereld. Het contrast tussen het gebrek aan aandacht voor al die andere gevallen en de intense focus op de Kerk kan niet groter zijn en suggereert volgens mij een verborgen agenda om de Katholieke Kerk verder te vernietigen. Ook onze politici doen daarbij trouwens, zeker in de aanloop naar de verkiezingen, een flinke duit in het zakje hoewel zij zich daar per definitie niet mee te moeien hebben.