Woke Fanatisme

Ik heb het in mijn Blog al meerdere keren gehad over het absurd extremisme van de “Woke”-fanatici. Er is niets mis met het idee van “woke” zijn. Het gaat erom alert (“wakker”, of “waakzaam”) te blijven voor wat er fout loopt in de wereld: racisme en discriminatie, de klimaatverandering, verloedering van het milieu, de beknotting van de rechten van de vrouw of van andersgezinden. Maar ik heb wel een groot probleem met de fanatiekelingen die zonder enige zin voor nuancering of relativering onze tradities aanvallen of humor en kunst willen beknotten en censureren.

Het is grotendeels aan het nieuws ontsnapt, maar onlangs las ik over een nieuw staaltje van “woke” extremisme waar ik zowat van achterover viel.

Het gaat om een lange traditie van een groep “weldoeners” die in Brussel jaarlijks een heel weekend lang een ommegang maken langs de verschillende restaurants om geld in te zamelen voor kinderen in armoede. Omdat ze dat in volledige anonimiteit willen doen, schminken ze daarbij hun gezicht zwart. Omwille van hun zwart opgemaakt gezicht, noemen ze zichzelf de “Noirauds”: de “zwarten”. Die traditie bestaat al sinds 1876. En ik zou zo denken dat niemand daar zou kunnen tegen zijn. Wel integendeel: het is hoopgevend dat er nog altijd groepen mensen zijn die zich belangeloos willen inzetten voor de minderbedeelden, en al zeker als het voor de kinderen is: “Als we kinderen helpen, geven we geen blanco cheque. We helpen hen op een concrete manier. Door schoenen of brillen te betalen als ze die nodig hebben of we gaan ervoor zorgen dat kinderen mee op schoolreis kunnen als hun ouders dat niet kunnen betalen. We hebben ook al eens een circus afgehuurd speciaal voor kinderen die daar anders niet naartoe kunnen. Zo zijn we zeker dat het ingezamelde geld goed terechtkomt.”

Maar dat is dan, helaas, buiten de “Woke”-community gerekend. In de persoon van de Ecolo-burgemeesters in de Brusselse gemeenten. In al hun links-progressieve politieke correctheid konden die dat fenomeen van zwart-geschminkte figuren totaal niet accepteren. Volgens die Ecolo-extremisten waren die zwart geschminkte gezichten een uiting van “racisme” dat niet door de beugel kon. Het doet denken aan de heisa rond “Zwarte Piet”, maar het is nog veel erger: op geen enkele manier was dit een verwijzing naar de niet-blanken, en nog veel minder een uiting van racisme; het was enkel bedoeld als middel om zich onherkenbaar te maken bij het uitvoeren van een goede daad. Maar de Ecolo-burgemeesters bleken onvermurwbaar en vooral halsstarrig in hun profileringsdrang. Burgemeester Olivier Deleuze van Watermaal-Bosvoorde had het zelfs over: “Een gênant voorbeeld van blackfacing, een verwijzing naar het kolonialisme.” En hij verbood, net als zijn collega Ecolo-burgemeesters, de ommegang van de Noirauds in zijn gemeente. De groep kreeg trouwens, zoals te verwachten was, ook heel veel “progressief linkse” bagger te slikken via de sociale media.

Om verdere problemen te vermijden hebben de Noirauds enkele jaren geleden beslist om hun gezicht niet langer zwart te schminken, maar wel in de kleuren van de Belgische vlag. In de hoop dat de Woke-extremisten daar dan vrede zouden mee nemen. In de meeste Brusselse gemeenten bleek die aanpassing ook voor de Ecolo-burgemeesters een voldoende grote toegeving, maar de burgemeester van Watermaal-Bosvoorde blijft hardnekkig dwars liggen: hij eist dat de groep ook de naam verandert want “Noirauds”, of “zwarten” kan in zijn Woke-extremisme blijkbaar geen genade vinden.

Het is jammer voor de “Woke”-gedachte, maar fanatieke figuren als die Ecolo-burgemeester verpesten het totale “woke”-gedachtengoed. Als ze zelfs dergelijke fantastisch mooie initiatieven, waar heel zeker ook veel niet-blanke kinderen van profiteren, koppig afkeuren omwille van “principiële” argumenten, dan schiet de “Woke”-gemeenschap zich zelf in de voet. Wie kan nog pro “woke” zijn als dat inhoudt dat je zelfs geen kinderen meer mag helpen omwille van zoiets banaals als een naam?