Allemaal mee eten

Hernomen uit oude Blog, d.d. 04/12/2019

Nog eens Wim Sonneveld, maar dan helemaal anders…

Ik had enkele collega’s op het werk die de trotse vader of moeder waren van een tienerdochter. Mijn hart brak als ik hen hoorde vertellen over de beproevingen die gepaard gaan met het opgroeien van een dochter van 15-16 jaar of daaromtrent. En ik heb de grootste bewondering voor hun volharding en geduld en inzet, en voor hun flexibiliteit en ruimdenkendheid.

Zelf heb ik geen dochters, ik kan er dus niet uit eerste hand over mee praten. Ik kan hen dan ook geen goede raad geven vanuit mijn eigen ervaringen. Ik kan hen ook geen hart onder de riem steken met de belofte dat het allemaal wel in orde zal komen “want ik heb het zelf ook meegemaakt”: ik heb het zelf niet meegemaakt, en kon dus niet zéker weten dat het in orde komt. Ik heb wel een paar broers en een paar zusters met dochters die ondertussen volwassen geworden zijn, en daar kan ik met zekerheid zeggen dat het inderdaad wél helemaal in orde gekomen is; voor de ouders én voor de dochters. De ouders hebben het al bij al redelijk overleefd, en de dochters zijn opgegroeid tot verstandige, zelfstandige vrouwen.

Maar ik wil toch mijn bescheiden bijdrage leveren om mijn (ex-) collega’s moed in te spreken, om hen een positief vooruitzicht te geven, om hen te laten weten dat ik hen steun en begrijp. Omdat ik zelf geen ervaringsdeskundige ben, heb ik de vrijheid genomen om hiervoor beroep te doen op Simon Carmiggelt. Wie de kans ziet om te horen hoe Wim Sonneveld dat ooit gebracht heeft, moet het zeker en vast eens beluisteren op YouTube.

Dus, voor alle getergde en wanhopige ouders van tienerdochters, dit is het houvast dat Wim Sonneveld te bieden heeft.

https://www.youtube.com/watch?v=taPkaLphBPE

 

Conference De Jongens (Allemaal mee eten)
(tekst: Simon Carmiggelt)

M´n dochtertje is vandaag getrouwd en dat vieren we.
Ze is pas eenentwintig. Ja, ze trouwen vroeg tegenwoordig.
Kijk, hier heb ik nog een fotootje van m´n dochter. Da´s anderhalf jaar terug. Oorspronkelijk zat er nog een knul aan m’n dochter vast, maar die heb ik er vanaf geknipt. Maar dat was een bevlieging van zeer tijdelijke aard. En waarom zou je nou met zo´n snotneus op je borst blijven rondlopen, nietwaar? Dat heeft geen betekenis. Dus nam ik de schaar en knip, knip, daar lag Pim. Verdomd hij heette Pim!
Als een meid getrouwd is, dan is zo´n meid geen kind meer, dan is zo´n meid ineens méns geworden. En als je als vader zijnde zonder te veel narigheid je dochtertje hebt opgekweekt tot mens, dan mag je als vader zijnde wel effe op die mijlpaal plaats nemen, een zucht van verlichting slaken en een saffie opsteken. Want wat is een kind? Ik zeg altijd: ´Een kind… Kijk eens, we staan er borg voor. Als je kind iets overkomt, is het jouw schuld. Altijd. Want als opvoeder falen we´. Trouwens, wat is een opvoeder? Een opvoeder is een stakker die in het duister tast. Mijn vader, hij ruste in vrede, maar mijn vader was een man met een paar harde handen. Die legde heus niet z´n oor op je zieltje te luisteren. Een hengst voor je harses kon je krijgen. En zo ben ik dan opgegroeid tot iemand met vrije levensprincipes.
Multatuli heb al gezegd: ´Kind, als ik me erop voorsta dat ik je vader ben, spuw mij dan in mijn gelaat.´ En daar had Multatuli gelijk in. Toen het puntje bij het paaltje kwam, had Multatuli z´n eigen zoontje aardig verprutst. Maar ja, op papier wist-ie het wijs te zeggen. En daar gaat het maar om bij dit soort schrijvers, nietwaar?
Dus wat heb ik gedaan? Ik heb mijn dochtertje vrij opgevoed. Niet als een boeman, maar ik heb m´n dochtertje opgevoed als een vrind. Ik heb d´r opgevoed als een gelijke. En dan moet ik jullie toch eens iets zeggen over die moderne opvoeding.
Ik vroeg en vertelde m´n ouders niks, maar ik deed wat ze zeiden. En zo´n modern kind vertelt je alles, maar doet nooit wat je zegt. In het begin is het nog geen doodwond, maar ja, zo´n meid groeit op en dan komen de jongens. De natuur moet z´n loop hebben, dat ken ik billijken. Ik weet het nog goed. Ze was veertien. Toen komt ze thuis met een knul van achttien. Oh, ik zag het zo: een gluiperd van het zuiverste water. Ene Harrie. Ik droom nog wel eens van ´m als ik zwaar getafeld heb.
Maar ja, wat doe je in de moderne opvoeding? Je zegt niet tegen je eigen dochtertje: ´Meid, ga uit m´n ogen met dat stuk verdriet!´ Maar je haalt die kwal binnen of het Sinterklaas is.
Oh, die Harrie. Hij was er altijd. En hij moest ook altijd mee-eten. En dan was-ie zo gedienstig, weet je wel, zo glijerig. Hij kon alles zo lekker aangeven. Het zout en de jus en de aardappels… Baah! Ik dacht als dát mijn schoonzoon moet worden, dan verhang ik me op een mooie zondagmorgen in het Amsterdamse Bos.
Maar goed, in het begin heb je nog enige invloed, want dan gaat zo´n meid aan je vragen: ´Pa, hoe vind je Harrie?’ En ik, heel link, ik begon Harrie te prijzen. Ik prees hem regelrecht het graf in. Dat-ie zo gedienstig was en dat-ie alles zo lekker kon aangeven… En zo zaagde ik indirect de poten onder zijn stoel vandaan. Binnen de maand had ik hem plat. Dag, Harrie!
Maar ja… Harrie gaat, Piet komt. Piet gaat, Kees komt. Kees gaat, Nikkie komt. En allemaal mee-eten! Oh, ik heb wat voedsel verstrekt aan die knapen. Maar ja, je denkt ook bij je eigen: rekken en erbij blijven. Als ze vandaag of morgen getrouwd is, dan mot ze het zelf maar weten, dan ken ik er ook niks meer an doen.
Nou, en dat heb ik dan vandaag bereikt. Die knul waarmee ze vanmorgen naar het stadhuis gegaan is, dat is geen kwaaie jongen, hoor. Een beetje een sufferd. Hij helpt bij het afwassen!