Het Dorp

“Het Dorp” is een melancholische song uit 1970 van de Nederlandse cabaretier Wim Sonneveld. Het is een soort “cover” van “La Montagne” van Jean Ferrat.

https://www.youtube.com/watch?v=C8Ff5OEUzd8

Wim Sonneveld zingt vol heimwee over zijn dorp zoals het vroeger was, in zijn jeugd. Zoals veel oude(re) mensen bedenkt hij zich dat “vroeger” alles toch helemaal anders was, en beter ook: “de goede oude tijd”. Het dorp waarover hij zingt, bestaat al lang niet meer.

“Een kar die ratelt op de keien
Het raadhuis met een pomp ervoor
Een zandweg tussen koren door
Het vee, de boerderijen.”

Dat beeld van zijn dorp was al lang vervlogen tijd toen hij dit liedje zong, begin de jaren zeventig van de vorige eeuw. Ik heb die oude tijd zelfs niet meer gekend, want toen ik jong was, was het toonbeeld van ons dorp al helemaal veranderd.

“De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
In minirok en Beatle-haar en joelt wat mee met beat-muziek
Ik weet wel het is hun goeie recht
De nieuwe tijd, net wat u zegt.”

Maar als puntje bij paaltje komt, dan heb ik dezelfde bedenkingen als Wim Sonneveld: ook ik heb het gevoel dat het vroeger toch een stuk beter was. De “dorpsjeugd” klit niet meer bij elkaar, ze zitten allemaal star op hun smartphone te kijken en te tokkelen. Het is niet meer “de televisiequiz” waar iedereen naar zit te gapen, het is het scherm van de smartphone, het is Facebook of Instagram of TikTok; en niet meer allemaal samen, maar elk apart.

Ja, ook ik dacht vroeger zoals Wim Sonneveld:

“Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat 't nooit voorbij zou gaan.”

Is het inderdaad een dwaze illusie van de oudere generatie, als we denken dat het “vroeger beter was”? Het zou kunnen. Maar toch… Als ik kijk naar de wereld van vandaag: het online gepest, de onverdraagzaamheid en haatzaaierij, de hebzucht en machtshonger van de machthebbers, de cynische onverschilligheid van zij die het verschil zouden kunnen maken, … Dan kan ik alleen maar volhouden dat het vroeger, toen ik jong was, inderdaad “beter” was, ook al was het niet perfect.

Maar misschien was het in de jonge jaren van Wim Sonneveld inderdaad nóg beter: de tijd toen de mensen nog bij elkaar kwamen, met elkaar praatten, met weinig gelukkig konden zijn, elkaar niets misgunden en elkaar nog écht kenden. Helaas kunnen we niet naar die tijd terugkeren en moeten we proberen het beste te maken van vandaag. Wat niet belet dat we zouden kunnen proberen om weer écht met elkaar te praten en naar elkaar te luisteren. Dat zou al een heel verschil maken.

 

Thuis heb ik nog een ansichtkaart waarop een kerk een kar met paard, een slagerij J. van der Ven
Een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben
Dit dorp
Ik weet nog hoe het was
De boerenkind'ren in de klas
Een kar die ratelt op de keien
Het raadhuis met een pomp ervoor
Een zandweg tussen koren door
Het vee, de boerderijen

En langs het tuinpad van m'n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat 't nooit voorbij zou gaan

Wat leefden ze eenvoudig toen
In simp'le huizen tussen groen
Met boerenbloemen en een heg
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd
Het dorp is gemoderniseerd
En nou zijn ze op de goeie weg
Want ziet, hoe rijk het leven is
Ze zien de televisiequiz
En wonen in betonnen dozen
Met flink veel glas, dan kun je zien, hoe of het bankstel staat bij Mien en d'r dressoir met plastic rozen

En langs het tuinpad van m'n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat 't nooit voorbij zou gaan

De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
In minirok en Beatle-haar en joelt wat mee met beat-muziek
Ik weet wel het is hun goeie recht
De nieuwe tijd, net wat u zegt
Maar het maakt me wat melancholiek
Ik heb hun vaders nog gekend
Ze kochten zoethout voor een cent
Ik zag hun moeders touwtjespringen
Dat dorp van toen, het is voorbij
Dit is al wat er bleef voor mij
Een ansicht en herinneringen

Toen ik langs het tuinpad van m'n vader de hoge bomen nog zag staan
Ik was een kind, hoe kon ik weten
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan