Oorlogsstoker

Het zat er eigenlijk al een tijdje aan te komen, en nu is het zo ver: de situatie in het Midden-Oosten is gevaarlijk aan het escaleren, en niemand weet waar dit zal eindigen of hoe dit zal aflopen. De regionale grootmacht Iran is mee op het strijdtoneel verschenen, en als er niet enige terughoudendheid aan de dag gelegd wordt, kan dit op een wereldwijde catastrofe uit draaien.

Dat Iran de onverantwoorde aanval op de Iraanse ambassade in Damascus niet zonder meer zou laten passeren, was voorspelbaar. Het vreemde hierbij is dat die aanval geen wereldwijde golf van protest heeft los gemaakt; er is geen veroordeling gevolgd door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, terwijl die aanval nochtans buitengewoon brutaal en onrechtmatig was: diplomatieke gebouwen mogen niet zomaar zonder aanleiding aangevallen worden. Die aanval was simpelweg een oorlogsmisdaad, maar de (Westerse) wereld liet gewoon begaan, zonder daar veel woorden aan vuil te maken, wetende dat Iran zich “verplicht zou voelen” om te reageren. Dat het nu grondig fout dreigt te lopen, is dus mede de verantwoordelijkheid van het Westen.

En eerlijk gezegd: ik heb een sterk vermoeden dat Israël, en dan in het bijzonder Bibi Netanyahu, er ook op rekende dat Iran zou reageren. De aanval op de Iraanse ambassade heeft alles weg van een uitlokkingsmanoeuvre, een onverholen provocatie om een oorlog uit te lokken. Dat is een typische reactie van een man die zich ten allen prijze aan de macht wil blijven vastklampen: hij probeert de aandacht af te leiden van de onvrede en de problemen in eigen land, door een externe vijand te creëren om de hele natie onder één vlag te verenigen. Netanyahu heeft in eigen land inderdaad veel tegenstand te verduren omwille van de gebrekkige werking van zijn veiligheidsdiensten bij de inval van Hamas op 7 oktober vorig jaar en omwille van de verkeerde aanpak voor de bevrijding van de gijzelaars. Velen in Israël eisen zijn aftreden, maar hij wil dat koste wat het kost vermijden. (Ook al omdat hem anders enkele processen boven het hoofd hangen.) En dus creëert hij een nieuwe vijand, Iran, door de laffe aanval op de Iraanse ambassade waarmee hij een open oorlog met Iran probeert uit te lokken. In de hoop dat de hele natie hem dan weer zal steunen in de strijd tegen de goddeloze vijand.

Het vreemde en het straffe is wel dat Netanyahu zich dat allemaal kan permitteren. Er is niemand die hem tot de orde roept, er is niemand die hem kan intomen. Ook niet bij zijn onverdroten missie om “het beloofde land” te veroveren en er alle Palestijnen uit te verdrijven. Niet alleen in de Gaza-streek, trouwens. Ook in de gebieden van de Westelijke Jordaanoever is Israël hard bezig om de Palestijnen te verdrijven. Palestijnse dorpen worden meedogenloos aangevallen door groepen gewapende Joods kolonisten, en de Israëlische politie of het leger kijkt toe en laat begaan. En opnieuw: de wereld staat erbij en laat het allemaal gebeuren.

Er is trouwens een enorm contrast tussen de Amerikaanse steun aan Israël bij de verdediging tegen de Iraanse drones en raketten, en de Amerikaanse steun, of liever: het gebrek daaraan, aan Oekraïne bij de verdediging tegen de Russische drones en raketten en bommen. Het lijkt er sterk op dat de Amerikaanse steun aan Israël onvoorwaardelijk en onbeperkt is, terwijl de steun aan Oekraïne aan het afkalven is. Het lijkt er sterk op dat de Verenigde Staten geen energie of middelen meer willen spenderen aan de verdediging tegen Rusland. Het lijkt er sterk op dat de Amerikanen Oekraïne al opgegeven hebben en Rusland vrij spel willen laten. De toekomst zal uitwijzen hoe ernstig deze flater wel is.