A whiter Shade of Pale

“A whiter Shade of Pale” is een song uit 1967 van de Britse rockband “Procol Harum”. Het is de grootste hit van de groep. De melodie is gebaseerd op een klassieke compositie, vermoedelijk van Johann Sebastian Bach. De uitvoering in de videoclip hieronder, is een live-versie uit 2006, in een uitgebreide “klassieke” bewerking die heel goed bij de song past. Het is volgens mij één van de allermooiste uitvoeringen van de song, en eigenlijk één van de allermooiste songs die ik ooit gehoord heb. Ik zou zeggen: “Sluit je ogen en geniet! Dit is werkelijk subliem.”

https://www.youtube.com/watch?v=St6jyEFe5WM

Ik heb de songtekst zoals gewoonlijk opgenomen in dit stukje, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er zelf niet veel kan van maken. De tekst was en is voor velerlei uitleg vatbaar. De songschrijver zou de titel gehoord hebben tijdens een feestje en bouwde daar een lied omheen, waarvan de interpretatie onduidelijk bleef. Pas bij het verschijnen van boeken over de begindagen van de band en over de tekstschrijver zelf kwam er enig licht: het zou gaan om een gesprek dat uiteindelijk leidde tot de seksuele daad.

Maar ik vermoed dat weinigen echt veel stil gestaan hebben bij de liedjestekst of bij de betekenis van de song; het draaide allemaal vooral rond de melodie en de zang. Het was indertijd een echte “tegelplakker”, ideaal voor dans-sukkelaars zoals ik: de enige keren dat ik mij op de dansvloer kon wagen zonder mezelf schromelijk belachelijk te maken, was op het moment dat er een “slow” gespeeld werd. Maar ik was in mijn jonge jaren al even sociaal incapabel als ik nu ben, en zelfs bij die ideale gelegenheden bleef ik star op mijn stoel zitten en liet alle kansen om dan toch even met een mooi meisje te dansen aan mij voorbij gaan. Wie weet welke opportuniteiten ik daardoor allemaal gemist heb?

Waarmee eigenlijk mijn levensverhaal zo’n beetje verteld is: ook later liet ik elke kans om mezelf te verkopen passeren omdat ik sociaal te onbeholpen was om contact te zoeken, om contacten te leggen. Dat was mijn grootste probleem op het werk, dat is mijn probleem in de alledaagse samenleving. Dat was trouwens ook mijn probleem op de boekenbeurs eind vorig jaar waar ik stond om mijn boek “Betoverd door Prinses Liese” verkocht te krijgen: ik was er lijfelijk wel aanwezig, maar ik kon het niet opbrengen om naar de mensen toe te gaan en wat reclame te maken. Mijn uitgever heeft daar toen trouwens een opmerking over gemaakt: dat ik geen boeken zou verkopen als ik niet naar de mensen toe zou gaan. Ik had altijd gedacht dat het boek zichzelf wel zou verkopen, maar dat klopt blijkbaar niet: ik heb er inderdaad niets verkocht.

Wie echt iets van het leven wil maken, moet open staan voor de anderen, moet naar de anderen durven toe gaan, letterlijk en figuurlijk. Je moet contact zoeken, contact maken. Wie zich opsluit, zal nooit écht ten volle kunnen leven. Het is een les die ik ondertussen al wel geleerd heb: wie sociaal “gehandicapt” is, zal nooit tot volledige ontplooiing komen en zal nooit een echt gelukkig mens kunnen worden. Wie een beetje kleur in zijn/haar leven wil, moet uit zijn/haar schulp komen, want anders is het leven heel erg bleek: “a whiter shade of pale”.

 

We skipped the light fandango
turned cartwheels 'cross the floor
I was feeling kinda seasick
but the crowd called out for more
The room was humming harder
as the ceiling flew away
When we called out for another drink
the waiter brought a tray

(Chorus)
And so it was that later
as the miller told his tale
that her face, at first just ghostly,
turned a whiter shade of pale

She said, 'There is no reason
and the truth is plain to see.'
But I wandered through my playing cards
and would not let her be
one of sixteen vestal virgins
who were leaving for the coast
and although my eyes were open
they might have just as well've been closed

She said, 'I'm home on shore leave,'
though in truth we were at sea
so I took her by the looking glass
and forced her to agree
saying, 'You must be the mermaid
who took Neptune for a ride.'
But she smiled at me so sadly
that my anger straightway died

If music be the food of love
then laughter is its queen
and likewise if behind is in front
then dirt in truth is clean
My mouth by then like cardboard
seemed to slip straight through my head
So we crash-dived straightway quickly
and attacked the ocean bed