To Daddy

Speciaal voor Moederdag

“To Daddy”  is een liedje van Dolly Parton, dat je als een soort “smartlap” zou kunnen beschouwen. Ik heb gekozen voor de breekbare versie uit 1978 van Emmylou Harris.

https://www.youtube.com/watch?v=87o1E6SUptY

Het gaat over een vrouw, een moeder, die altijd is blijven “geven” in haar gezin. Die daar nooit enige waardering voor gekregen heeft en dat ook nooit expliciet gevraagd had. Tot het haar op een dag toch te veel werd, en ze gewoon vertrokken is.

Eén van de moeilijkste opgaven voor een mens, is “samen leven”.

Dat is zo voor gemeenschappen, nationaliteiten, culturen, enzovoort. En helaas toont de wrede realiteit dat dit héél dikwijls niet lukt. Zie maar in het Midden Oosten, of in Jemen of in Congo. Maar ook bij ons. Moslims en niet-moslims, bijvoorbeeld: het blijft een héél moeilijk verhaal.

Maar het is ook zo voor individuen: het is niet evident voor mensen om met elkaar samen te leven. In een huwelijk, of in een andere vorm van samenwonen. Want “samen leven” betekent altijd een deel van jezelf “opgeven”. Sommige van je wensen moet je opzij schuiven, oude gewoontes moet je afleren, verlangens en dromen moet je opbergen. Je moet altijd rekening houden met “de ander”: met zijn/haar noden en behoeften en verlangens, met zijn/haar eigenaardigheden en tekortkomingen waar je je misschien aan ergert of die je vervelend vindt. “Samen leven” houdt altijd heel veel “geven en nemen” in.

Wie niet bereid is om te “geven”, wie niet écht bereid is een stukje van zichzelf af te geven en te verliezen, die kan niet “samen leven”. Dat werkt niet. Die zal na korte tijd het gevoel hebben dat hij/zij té veel is kwijt geraakt.

Tenzij, natuurlijk, de ander akkoord is om alléén maar te “geven” en niet te “nemen”. Ons moeder was zo iemand: ik heb nooit gemerkt dat zij ook iets voor zichzelf gevraagd heeft. Zij heeft zichzelf volledig opgeofferd in dat “samen leven”, zij heeft zichzelf volledig “gegeven” in haar gezin. In het nieuws wordt er altijd gezocht naar “helden”, en dat zijn dan mannen/vrouwen die iets “uitzonderlijks” hebben gepresteerd. Bij voorkeur iets dat erg spectaculair is. Maar échte helden, dat zijn mensen zoals ons moeder: mensen die zich volledig wegcijferen voor de anderen. Ik ken ook nu nog zo’n mensen, zo’n “helden”. Ik zal ze niet bij naam noemen, maar ik hoop dat ze weten dat ik het over hen heb als ze dit lezen.

Maar dat “zich volledig wegcijferen”, dat “alléén maar geven”, dat is erg moeilijk vol te houden als daar geen waardering voor getoond wordt. Als de ander niet (h)erkent hoe jij altijd maar blijft “geven”, dan is het erg moeilijk om niet op een dag gewoon “Foert!” te zeggen. En dikwijls is het nét in die gevallen dat één van de beide “partijen” altijd moet geven: als de ander “neemt” zonder er zelfs maar bij stil te staan. Als de ander het vanzelfsprekend vindt dat jij altijd diegene bent die “geeft”. Als de ander niet eens beseft dat hij/zij alléén maar “neemt”. Als de ander zó zeer met zichzelf begaan is dat hij/zij niet eens “ziet” dat hij/zij altijd blijft “nemen”.

Nee, het is niet gemakkelijk om “samen te leven”.

Misschien moeten we allemaal méér leren om te “geven” én moeten we ook leren om te “zien” wat de ander geeft…

 

Mama never seemed to miss the finer things in life
If she did, she never did say so to daddy
She never wanted to be more than mother and a wife
If she did, she never did say so to daddy

The only thing that seemed to be important in her life
Was to make our house a home and make us happy
Mama never wanted any more than what she had
If she did, she never did say so to daddy

He often left her all alone, cheated ma' into staying home
If she did, she never did say so to daddy
And she never missed the flowers and the cards
He never sent her, if she did, she never did say so to daddy

Being took for granted was a thing that she accepted
And she didn't need those things to make her happy
And she didn't seem to notice that he didn't kiss and hold her
If she did, she never did say so to daddy

One morning we awoke
Just to find a note mama carefully wrote and left for daddy
And as he began to read it, our ears could not believe it
Words she had written there to daddy

She said, "The kids were older now, they don't need me anymore
I've gone to search for love I need so badly
I needed you so long, but I just can't keep holding on"
She never meant to come back home, if she did, she never did say so to daddy

Goodbye to daddy